اثربخشی آموزش مبتنی بر مداخلات شناختی-رفتاری بر خودافشاگری زناشویی زوجین

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر خودافشاگری زناشویی زوجین بود. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی (پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل) بود. جامعه‌ی آماری را کل زوجین مراجعه‌کننده به یکی از مراکز مشاوره شهر اصفهان در سال 1395 تشکیل دادند. از میان زوجین 32 زوج دارای خودافشاگری زناشویی پایین براساس مصاحبه انتخاب شدند و به شیوه‌ی تصادفی در گروه‌های آزمایش و کنترل قرار گرفتند. آموزش شناختی-رفتاری برای گروه آزمایش طی 9 جلسه‌ی 90 دقیقه‌ای اعمال شد، در حالی‌که گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکردند. ابزار استفاده شده در این پژوهش، مصاحبه‌ی تشخیصی و پرسشنامه خودافشاگری زناشویی وارینگ و همکاران بود. برای تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس دوراهه و تحلیل کوواریانس چندمتغیری دوراهه استفاده شد. یافته‌ها نشان داد که درمان شناختی-رفتاری به طور معناداری میزان خودافشاگریی زناشویی را افزایش داده است. همچنین نتایج نشان داد که درمان شناختی-رفتاری بر افزایش خودافشاگری ارتباطی، مالی، جنسی و عدم توازن تاثیر داشته است. اما تاثیر جنسیت و تاثیر تعاملی درمان شناختی-رفتاری و جنسیت بر خودافشاگری زناشویی و ابعاد آن معنی‌دار نبود. براساس نتایج به دست آمده، آموزش مبتنی بر مداخلات شناختی-رفتاری می‌تواند جهت تعدیل مشکلات زناشویی زوجین از جمله خودافشاگری پایین به کار برده شود.