اثربخشی ترکیب دو روش درمانی راه‌حل مدار و روایتی بر تعدیل طرحواره‌های ناسازگاری اولیه و کاهش گرایش به روابط فرازناشویی زنان متقاضی طلاق

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی ترکیب دو روش درمانی راه‌حل مدار و روایتی بر تعدیل طرحواره‌های ناسازگاری اولیه و کاهش گرایش به روابط فرازناشویی زنان متقاضی طلاق انجام شد. طرح پژوهش، نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعۀ آماری شامل کلیۀ زنان متقاضی طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره و مددکاری شهر کرمانشاه در سال 1395 بود که از میان آنها 30 نفر به روش نمونه‌گیری مبتنی بر هدف، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل هر گروه 15 نفر، گمارده و به پرسشنامه‌های طرحواره یانگ و گرایش به روابط خارج از ازدواج در دو مرحلۀ پیش آزمون و پس آزمون پاسخ دادند. رویکردهای درمانی راه‌حل مدار و روایتی به صورت تلفیقی بر روی گروه آزمایش به مدت 8 جلسۀ 2 ساعته گروهی در هر هفته یک جلسه انجام شد. یافته‌ها حاکی از اثربخشی معنادار تلفیق این دو رویکرد درمانی بر طرحواره‌های ناسازگاری اولیه و گرایش به روابط فرازناشویی زنان متقاضی طلاق بود. با استناد به یافته‌های حاصل از پژوهش پیشنهاد می‌شود که در مراکز مشاوره و روان درمانی، برای تعدیل طرحواره‌های ناسازگاری اولیه و کاهش گرایش به روابط فرازناشویی زنان متقاضی طلاق از تلفیق دو روش درمانی راه‌حل مدار و روایتی استفاده شود.