ارزیابی تاثیر آموزش اختصاصی‌سازی خاطرات بر نارسایی شناختی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی

هدف پژوهش حاضر، ارزیابی تاثیر آموزش اختصاصی‌سازی خاطرات بر نارسایی شناختی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی بود. روش پژوهش، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. با استفاده از روش نمونه‌گیری دردسترس و هدفمند با موضوع پژوهش، تعداد 30 نفر (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) پس از تشخیص اختلال افسردگی اساسی و سپس مصاحبه بالینی، به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار اندازه‌گیری در این پژوهش، پرسشنامه‌های افسردگی بک-ویرایش دوم و نارسایی شناختی برادبنت و همکاران بود. گروه آزمایش طی 4 جلسه، یک ساعت و نیم، تحت آموزش اختصاصی‌سازی خاطرات قرار گرفت. و بعد از اتمام جلسات آموزشی، از هر دو گروه آزمایش و کنترل، پس‌آزمون و مجدداً یک ماه بعد، پیگیری به عمل آمد. دادهها با استفاده از آزمون‌ آماری، تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که آموزش اختصاصی‌سازی خاطرات بر نارسایی شناختی و مولفه‌های آن(حواس‌پرتی، مشکلات مربوط به حافظه، اشتباهات سهوی و عدم یادآوری اسامی) تاثیر معنی‌داری داشت. این نتایج در مرحله پیگیری حفظ شد. باتوجه به تاثیر آموزش اختصاصی‌سازی خاطرات بر کاهش میزان نارسایی شناختی مبتلایان و تداوم اثر آن، به کارگیری این آموزش جهت پیشگیری و درمان بیماران مبتلا به افسردگی اساسی ضروری به نظر می‌رسد.