بررسی اخلاقی انصاف و عدل در داوری ارگان های عمومی

زمینه: انصاف برای رفع اختلاف توسط قاضی یا داور، گاه به عنوان یک اصل کلی حقوقی («اصل انصاف») و گاه به عنوان اصول عالی اخلاقی، که می‌تواند قواعد حقوقی را کتاب بزند («اصول عدل و انصاف»)، مورد استفاده قرار می‌گیرد. فارغ از ترتب ثمره عملی بر تمایز بین این دو مفهوم، آنچه مسلم است اینکه آن‌ها از جهات مختلف با هم متفاوتند. لذا مطالعه حاضر به بررسی اخلاقی انصاف و عدل در داوری ارگان های عمومی پرداخته است.نتیجه گیری: خاستگاه اصل انصاف در مفهوم امروزی، در حقوق داخلی به نظام رویم ژرمنی از 1625 میلادی، برگرفته از دیدگاه ارسطو در این باره، و در حقوق بین‌الملل به 1920 برمی‌گردد. حل منصفانه بر مبنای اصول عدل و انصاف در حقوق داخلی، متاثر از قواعد داوری آنسیترال، به 1967 و در حقوق بین‌الملل، به 1920 مربوط می‌شود. اصل انصاف معمولاً یک هنجار قانونی است که در مقام تصمیم به عنوان بخشی از قانون مدنظر قرار می‌گیرد، اما ماهیت اصول عدل و انصاف اخلاقی است و یک نوع آزادی عمل در قضاوت است که قاضی، خارج از قلمرو قواعد حقوقی، تصمیم‌گیری می‌کند. در حالی که توسل به اصل انصاف، اغلب نیاز به رضایت طرفین اختلاف ندارد، استفاده از اصول عدل و انصاف در هر حال و در هر ارگان و سازمانی، نیازمند چنین رضایتی است. انصاف در حقوق ایران، جز در بند 3 ماده 27 قانون داوری تجاری بین‌المللی، به عنوان یک اصل کلی حقوقی، آن هم غالباً به طور ضمنی، کم و بیش در قوانین و یا رویه قضایی مورد توجه قرار گرفته است.  

ethical examination of fairness and justice in the arbitration of public bodies

background: fairness is used to resolve disputes by a judge or arbitrator, sometimes as a general legal principle (principle of fairness) and sometimes as a high moral principle that can dictate legal rules (principles of justice and fairness). placed. regardless of the order of the practical fruit of the distinction between these two concepts, what is certain is that they are different from each other in many ways. therefore, the present study deals with the ethical investigation of fairness and justice in the arbitration of public bodies.conclusion: the origin of the principle of fairness in today’s concept, in domestic law, goes back to the german roman system from 1625, derived from aristotle’s point of view, and in international law, it goes back to 1920. a fair solution based on the principles of justice and fairness in domestic law, influenced by the uncitral arbitration rules, dates back to 1967 and in international law, to 1920. the principle of fairness is usually a legal norm that is considered as a part of the law in decision making, but the nature of the principles of justice and fairness is moral and it is a type of freedom of action in judgment that the judge makes a decision outside the realm of legal rules. while resorting to the principle of fairness often does not require the consent of the parties to the dispute, the use of the principles of justice and fairness in any situation and in any organization requires such consent. fairness in iranian law, except in paragraph 3 of article 27 of the international commercial arbitration law, as a general legal principle, it is often implicitly, more or less taken into consideration in the laws or judicial procedure.