اثربخشی فنون مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیکی در بهبود علائم اختلال پراشتهایی روانی

هدف: پراشتهایی روانی، یکی از انواع اختلالات خوردوخوراک است که در افراد جوان شیوع داشته و سلامت جسمی و روان‌شناختی بیماران مبتلا به آن را به خطر می‌اندازد. رویکردهای نظری و درمان‌های متعددی برای این اختلال ایجاد شده است. رفتاردرمانی دیالکتیکی که بد تنظیمی هیجانی را در این بیماران هدف قرار می‌دهد، یکی از جدیدترین درمان‌های مطرح در درمان پراشتهایی روانی به شمار می‌رود. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی فنون مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیکی (ذهن آگاهی، تنظیم هیجانی، تحمل پریشانی) در بهبود علائم پراشتهایی روانی، بیماران مبتلا به این اختلال انجام گرفت.مواد و روش: در چارچوب طرح‌های تک آزمودنی با خطوط پایه‌ی چندگانه، دو بیمار مبتلا به اختلال پراشتهایی روانی، به روش نمونه‌گیری در دسترس و بر اساس ملاک‌های ورود و خروج از پژوهش، انتخاب شدند و 11 جلسه رفتاردرمانی دیالکتیکی انفرادی به‌صورت هفتگی و مبتنی بر راهنما بر روی این بیماران انجام گرفت. ابزارهای مورداستفاده شامل مصاحبه‌ی تشخیصی ساختاریافته (scid) و سیاهه اختلالات خوردن (edi) بود که بیماران در جلسات پیش‌درمان، پنجم، هفتم، جلسه‌ی آخر و نیز پیگیری یک‌ماهه، ازنظر آزمون خط پایه مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج از طریق ترسیم‌های دیداری، درصد بهبودی و اندازه اثر مورد بررسی قرار گرفت.یافته‌ها: یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد که dbt موجب کاهش معنی‌دار در علائم اختلال پراشتهایی روانی می‌شود.نتیجه‌گیری: مبتنی بر یافته‌های این پژوهش، می‌توان بیان کرد که رفتاردرمانی دیالکتیکی، به‌عنوان یک رویکرد جدید، در کاهش علائم پرخوری و پاک‌سازی بیماران مبتلا به اختلال پراشتهایی روانی مفید است.