مقایسه اثربخشی آموزش فنون درمان مبتنی بر کیفیت زندگی و رفتار درمانی دیالکتیکی بر احساس تنهایی دانشجویان دختر دارای اعتیاد به گوشی های هوشمند

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش فنون درمان مبتنی بر کیفیت زندگی و رفتار درمانی دیالکتیکی بر احساس تنهایی در دانشجویان دارای اعتیاد به گوشی های هوشمند انجام شد. درراستای این هدف، از بین دانشجویان دختر رشته روان شناسی مقطع کارشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، تعداد 45 نفر براساس نقطۀ برش مقیاس اعتیاد به گوشی های هوشمند (sas)، به روش هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل (15 نفر در هر گروه) جایگزین شدند. از هرسه گروه با استفاده از مقیاس تنهایی پیش آزمون بعمل آمد. سپس، گروه های آزمایشی، به تفکیک به مدت 8 جلسه دو ساعتی تحت آموزش فنون درمان مبتنی بر کیفیت زندگی و رفتار درمانی دیالکتیکی قرار گرفتند، اما گروه کنترل، هیچ گونه آموزشی دریافت نکرد. در آخرین جلسه، مجدداً پرسشنامۀ احساس تنهایی در مورد هر سه گروه اجرا شد. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیره نشان داد که آموزش فنون درمان مبتنی بر کیفیت زندگی در مقایسه با رفتار درمانی دیالکتیکی، بر کاهش احساس تنهایی موثر بوده است (0/01>p ).

Effectiveness of Quality of Life Therapy and Dialectical Behavioral Therapy in Loneliness among Female Undergraduate Students with Smartphones Addiction

The purpose of this study was to compare the effectiveness of quality of life Therapy and Dialectical Behavior Therapy in the loneliness of students with addiction to smartphones. Therefore, among female undergraduate psychology students of Islamic Azad University, Tabriz Branch, 45 people were purposefully selected according to cutoff score on the Smart Phone Addiction Scale (SAS) and were randomly assigned to two experimental groups and one control group (15 subjects in each group). Pretest was administered by lonliness scale in the study groups. Then, subjects in the experimental groups received 8 sessions of two hours training on quality of life therapy and Dialectical Behavioral Therapy, however,  the control group received no training. At the last session, the loneliness scale was again administered to all three groups. Results of univariate analysis of covariance showed that compared to Dialectical Behavioral Therapy, quality of life therapy was more effective in reducing loneliness (p < 0/01).