برازش روابط علی-ساختاری بزهکاری با اسناد خطا و اجبار والدینی با واسطه گری خود-کنترلی

هدف پژوهش حاضر برازش روابط علی-ساختاری اجبار والدینی و اسنادهای علی با بزهکاری با واسطه گری خود-کنترلی در بین مددجویان مراکزاصلاح و تربیت میباشد. بدین منظور در یک طرح پژوهشی توصیفی-همبستگی گذشته نگر، از بین مددجویان کانون اصلاح و تربیت تهران تعداد 852 مددجو با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس به عنوان آزمودنی انتخاب شد. داده ها با استفاده ازپرسشنامه خود گزارشی فرزندپروری آلاباما نسخه فرزند (apq)، پرسشنامه خود-کنترلی تانجی (scs)پرسشنامه اسناد خطا گودجانسون (gbai )و مقیاس جرم و خشونت (cvs )گردآوری شد. اطلاعات گردآوری شده توسط روش مدلسازی معادلات ساختاری (sem )با استفاده از نرم افزار graphic-amos تحلیل گردید. نتایج حاصل نشان داد که برازش مدل مفهومی پیشنهادی بعد ازاصلاح، مورد تایید قرار گفت. بررسی مسیرهای مستقیم ارتباط متغیرهای مورد بررسی نشان داد که مسیر مستقیم متغیر اجبار والدینی به صورت مثبت و متغیر اسناد خطا و خود-کنترلی به صورت منفی با بزهکاری معنیدار میباشد. به منظور بررسی معنیداری مسیرهای غیرمستقیم از روش بوت استراپ استفاده شد و نتایج نشان داد که خود-کنترلی بین اجبار والدینی و اسناد خطا با بزهکاری به صورت جزئی میانجیگری میکند. پژوهش حاضر نقش برخی از پیشایندهای تاثیرگذار بر بزهکاری را بررسی کرده و در درک بهتر علل پدیده بزهکاری شواهد تجربی بهدست آورده است. یافته های حاصل از پژوهش حاضر میتواند مورد استفاده روانشناسان جنایی، جرم شناسان و سایر متخصصان مرتبط قرار گرفته و در جهت پیشگیری از جرم نقش داشته باشد.