پیش‌بینی خود مدیریتی براساس عدالت آموزشی و فرسودگی تحصیلی با نقش واسطه اخلاق تحصیلی

هدف این پژوهش پیش بینی خودمدیریتی بر اساس عدالت آموزشی و فرسودگی تحصیلی با نقش واسطه ای اخلاق تحصیلی دانشجویان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری کلیه دانشجویان دانشگاه بوعلی سینا همدان در سال تحصیلی 1397-1398 بودندکه براساس روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای 275 نفر (64 پس و 177 دختر) از بین آنها انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه های خودمدیریتی هاوثون و نک (2002) ، فرسودگی تحصیلی شائوفلی و همکاران (2002)، اخلاق تحصیلی و عدالت آموزشی گل پرور (1389) استفاده شد. با استفاده از ضریب همبستگی و روش مدل یابی معادلات ساختاری به آزمون فرضیه‌ها پرداخته شد. نتایج حاکی از آن بود که عدالت آموزشی و فرسودگی تحصیلی با میانجی گری اخلاق تحصیلی از توانایی پیش بینی خودمدیریتی در دانشجوبان برخوردار است. نتایج نشان داد بین عدالت آموزشی با خودمدیریتی رابطه معنادار وجود نداشت ( 0.03- =β ). بین فرسودگی تحصیلی با خودمدیریتی رابطه معنادار وجود داشت(0.30- =β). بین عدالت آموزشی و خودمدیریتی با واسطه اخلاق آموزشی رابطه معنادار وجود داشت (p<0.01, 3.75=z) و بین فرسودگی تحصیلی و خودمدیریتی نیز با واسطه اخلاق آموزشی رابطه معناداری وجود داشت (p<0.01، 5.61=z). به طور کلی نتایج نشان داد که متغیرهای عدالت آموزشی، فرسودگی و اخلاق تحصیلی نقش معناداری در پیش بینی خودمدیریتی دانشجویان دارند.