مقایسه اثربخشی آموزش فنون رفتار درمانی دیالکتیکی و درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر تکانش‌گری دانشجویان دختر دارای اعتیاد به گوشی‌های هوشمند

پژوهش حاضر با هدف مقایسه‌ اثربخشی آموزش فنون رفتار درمانی دیالکتیکی و درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر تکانش گری دانشجویان دختر رشته روان شناسی مقطع کارشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز که دارای اعتیاد به گوشی های هوشمند بودند، انجام شد. در این مطالعه‌ نیمه آزمایشی، از بین دانشجویانی که نمره‌ آنان در مقیاس اعتیاد به گوشی های هوشمند، دو انحراف معیار و در مقیاس تکانش گری، یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بود، 45 نفر به صورت تصادفی انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایگزین شدند. تعداد افراد هر سه گروه 15 نفر بود. نتایج تحلیل واریانس آمیخته نشان داد که آموزش فنون رفتار درمانی دیالکتیکی بر کاهش تکانش گری موثر بوده است (05/0p<). همچنین اثر زمان (اثر درون گروهی) نیز معنادار بود (05/0< p) و فقط در مورد گروه رفتار درمانی دیالکتیکی، کاهش تکانش گری روی داده بود و در گروه کیفیت زندگی تغییری مشاهده نشد. پس می توان اظهار داشت که آموزش فنون رفتار درمانی دیالکتیکی به کاهش تکانش گری منجر شده است و این کاهش در دوره‌ پیگیری سه ماهه پایدار بود.