پیش بینی بهزیستی روانشناختی دانشجویان براساس بخشودگی و معنا در زندگی با توجه به نقش واسطه‌ای عواطف مثبت و منفی

پژوهش حاضر از نوع توصیفی با طرح همبستگی است و با هدف پیش‌بینی بهزیستی روانشناختی دانشجویان بر اساس بخشودگی و معنا در زندگی با توجه به نقش واسطه‌ای عواطف مثبت و منفی انجام گرفته است. بدین منظور بر اساس فرمول کوکران تعداد 377 نفر از دانشجویان دانشگاه کاشان با استفاده از روش نمونه‌گیری چندمرحله‌ای انتخاب شده و به پرسشنامه‌های بخشودگی (حشام و همکاران، 1389)، معنا در زندگی (استیگر، 2006)، عاطفه مثبت و منفی (واتسون و همکاران، 1988) و بهزیستی روانشناختی ریف (1989) پاسخ دادند. نتایج sem از طریق نرم افزار ایموس-22 نشان داد بخشودگی و معنا در زندگی می‌توانند به طور معناداری بهزیستی روانشناختی دانشجویان را پیش‌بینی‌کنند و عاطفه مثبت و منفی دارای نقش میانجی‌گر در رابطه بخشودگی و معنا در زندگی با بهزیستی روانشناختی هستند. با توجه به شاخص های الگوسازی می‌توان استدلال کرد که مدل ارایه شده از برازش خوبی برخوردار بوده و انطباق مطلوبی بین مدل ساختاری شده با داده‌های تجربی فراهم گردیده است. در این الگو، تمام وزن‌های رگرسیونی از نظر آماری معنادار بوده و متغیرهای پیش‌بینی کننده الگو، 0.77 از واریانس بهزیستی روانشناختی را تبیین کردند. نتایج تلویحاً نشان می‌دهد، از طریق افزایش سطح بخشودگی و معنا در زندگی می‌توان به افزایش عاطفه مثبت و کاهش عاطفه منفی و از این طریق بهبود بهزیستی روانشناختی دانشجویان کمک نمود.