شیوه‌های تحول و بهبود آموزش عالی و پژوهش در ایران با تحلیلی بر برخی مطالعات انجام‌شده

مباحث مقاله حاضر معطوف به این امر است که از چه شیوه‌ها و راه‌هایی می‌توان نظام آموزش عالی و پژوهش کشور را بهبود بخشید. طبعاً در طرح شیوه‌ها و راهکارها، نوعی آسیب‌شناسی نیز مستتر است. این شیوه‌ها در سه حوزه مورد بحث قرار گرفته‌اند: نخست شیوه‌ها و سازوکارهای مشترک حوزه آموزش و پژوهش که در این قسمت در زمینه‌های نگرشی و فرهنگی، سیاست‌گذاری، زیرساخت‌ها، قوانین و روندها، و نیروی انسانی مباحثی مطرح شده است؛ دوم شیوه‌های مختص به حوزه آموزش عالی که در زمینه‌های سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی آموزشی، مباحثی مطرح شده و سوم شیوه و سازوکارهای مربوط به حوزه پژوهش که در این قسمت نیز به مباحثی در زمینه‌های سیاست‌گذاری و زیرساخت‌ها، قوانین و روندها مطرح شده است. اگرچه خود مقاله دارای مطالعات میدانی نبوده، اما سعی شده در موارد لازم، از مطالعات میدانیِ انجام‌شده، استفاده شود. توجه نویسنده بیشتر به مباحث حوزه علوم انسانی معطوف بوده است، اگرچه اغلب مباحث در مورد سایر حوزه‌های غیر علوم انسانی نیز صادق است. در نتیجه‌گیری تلاش شده مشکلات آموزش عالی و پژوهش در ایران و نحوه تحول و بهبود آن، از منظری متفاوت از آنچه در متن مقاله آمده، یادآوری شود.