مروری بر انواع جاذب های رادار در کامپوزیت های پلیمری با تقویت کننده کربنی دربازه 12 الی 18 گیگاهرتز (ku)

یکی از مواد تعیین کننده برای بسیاری از شاخه های مدرن تکنولوژی، کربن می باشد. خواص چندگانۀ منحصر به فرد کربن سبب گسترش بیش از پیش استفاده از این ماده در بسیاری از کاربردها نظیر الکترونیک شده است. یکی از کاربردهای ویژۀ کربن در عرصه های نظامی، استفاده از این ماده در ساخت مواد جاذب رادار(ram)، جهت بهبود خاصیت جذب امواج مایکروویو می باشد. از جمله پارامترهای موثر در به کارگیری مواد جاذب رادار، پارامتر وزن کم و پهنای زیاد جذب می باشد؛ به طوری که با بکارگیری کربن در این مواد جاذب می توان به خواص نهایی مطلوبی دست یافت. کامپوزیت هایی که در آنها از تقویت کننده های کربن آن هم به صورت ذره در یک زمینۀ پلیمری استفاده شده است، به مراتب انعطاف پذیری و کنترل خواص مناسب تری را از خود نشان داده و همچنین با تغییر اشکال تقویت کننده کربنی ( مثل کربن سیاه، الیاف و نانو الیاف و همچنین گرافن) می توان خواص کامپوزیت را بهینه کرد. این مقاله مقایسه ای از عملکرد انواع مختلف زمینه های پلیمری و اشکال مختلف تقویت کننده کربنی که به عنوان مواد جاذب رادار مورد استفاده قرار گرفته اند را ارائه می دهد. خواص جذبی این نوع مواد جاذب رادار با تغییر برخی پارامترهای موثر نظیر نوع زمینه پلیمری و یا با تغییر در هندسه، ترکیب، مورفولوژی و کسر حجمی تقویت کننده، قابل تغییر می باشد.