بهینه‌سازی بهره‌برداری از سرریزهای دریچه‌دار در سیستم‌های چند مخزنه با استفاده از الگوریتم ژنتیک با مطالعه موردی سیستم سدهای دز و بختیاری

در این تحقیق یک مدل شبیه‌سازی-بهینه‌سازی برای حداقل‌سازی خسارت سیلاب پایین‌دست، با استفاده از مانور دریچه‌های سرریز سیستم‌های چند مخزنی فاقد سیستم پیش‌بینی سیلاب پیشنهاد شده است. در این نحقیق به منظور کنترل سیلاب در سد‌هایی که سرریز آنها از نوع دریچه­دار می­باشد، یک روش پله­ای با هدف پاسخگویی بلادرنگ به وقوع سیلاب­هایی که از قبل هیچ­گونه آگاهی از شکل و اندازه هیدروگراف ورودی آنها وجود ندارد، ارائه شده است. در روش پیشنهادی، تصمیم­گیری در رابطه با اینکه در هر تراز بحرانی، چه مقدار دبی رها شود، فقط بر اساس تراز آب مخزن صورت می­گیرد. لذا تعیین میزان دبی خروجی در هر تراز مهم‌ترین اقدام در این مرحله از کار است که با استفاده از یک مدل بهنیه‌سازی بر پایه اصول الگوریتم ژنتیک اعداد حقیقی تعیین شده است. تابع هدف مساله بهینه‌سازی حداقل‌سازی خسارت سالیانه قابل انتظار در رودخانه پایین‌دست می‌باشد. به منظور نشان دادن عملکرد روش پیشنهادی، سیستم رودخانه دز شامل سد‌های بختیاری و دز به عنوان مطالعه موردی انتخاب شد و نتایج حاصل از تحقیق حاضر با نتایج تحقیقات قبلی مقایسه گردید. اجرای مدل شبیه‌سازی-بهینه‌سازی در سدهای مورد مطالعه سبب کاهش قابل ملاحظه در خسارت سالانه سیلاب قابل انتظار شده که نشان دهنده عملکرد مناسب مدل بهینه‌سازی می‌باشد.