بررسی تاثیر شرایط مکانیکی در تعیین کمّی‌ سینرژی عضلانی حین رکاب‌زنی برای کاربردهای توانبخشی Fes

برای بازتوانی حرکتی بیماران آسیب نخاعی می‌توان از روش‌های مبتنی بر fes بهره برد که رکاب‌زنی fes از جمله این روش‌ها است. ایجاد فعالیت تناوبی در ماهیچه‌های اندام تحتانی و پایداری نقطه اتکای بیمار، رکاب‌زنی fes را در زمره تمرین‌های مفید برای این نوع بیماران قرار داده ‌است. اصلی‌ترین مشکل پیش روی کاربرد fes در توانبخشی، خستگی زودهنگام عضله‌ای است که تحریک الکتریکی به آن اعمال می‌شود. از سوی دیگر سیستم کنترل حرکت بدن انسان همواره مسیر کم‌هزینه‌ای را از میان بی‌نهایت مسیر ممکن برای انجام فعالیت‌های بدن در نظر می‌گیرد. بازده زیاد حرکتی و ایجاد کم‌ترین میزان خستگی در عضله‌ها از ویژگی‌های این سیستم کنترل است. اساس این نوع فعالیت، سینرژی نامیده می‌شود که امید است با به خدمت گرفتن آن، رکاب‌زنی fes به شیوه موثرتری انجام شود. در این پژوهش به کمّی‌سازی سینرژی عضلانی میان عضله‌های اصلی در رکاب‌زنی با روش تجزیه نامنفی ماتریس و با مبنای کینزیولوژی پرداخته شده‌ است. چهار سینرژی به‌عنوان تعداد مناسب و بهینه سینرژی‌ها برای توصیف رکاب‌زنی در شرایط مختلف مکانیکی تعیین شد. معیار vaf با درنظر گرفتن چهار سینرژی برای توصیف رکاب‌زنی با سرعت‌های 40، 50 و 60 دور بر دقیقه به ترتیب برابر 4±92، 3±92 و 4±91 درصد و برای گشتاورهای 5، 7 و 9 نیوتن‌متر به ترتیب برابر 3±91، 5±92 و 4±92 درصد به‌دست آمد. سینرژی‌های استخراج شده در سرعت‌های متفاوت و گشتاورهای مقاوم متفاوت نیز به طور میانگین دارای همبستگی 4/98 درصد هستند.