بررسی اثر هم‌انقباضی عضلانی در تامین پایداری حین ایستادن بیماران با استئوآرتریت زانو

استئوآرتریت زانو یکی از رایج‌ترین بیماری‌های مزمن اسکلتی عضلانی است که به طور قابل توجهی بر پایداری وضعیتی اثر گذاشته و احتمال افتادن فرد را افزایش می‌دهد. با توجه به درد و اختلالات حس عمقی در این افراد، هم‌انقباضی عضلانی نقش مهمی در ایجاد پایداری دارد. هم‌چنین بازخوردهای بینایی در حفظ تعادل به خصوص هنگام ایستادن روی سطوح ناپایدار نقشی کلیدی ایفا می کنند. هدف این پژوهش بررسی شاخص هم‌انقباضی عضلات زانو و مچ پا حین ایستادن روی سطح ناپایدار، با و بدون بازخوردهای بینایی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت متوسط زانو است. در این مطالعه ی مقطعی، 28 نفر (14 مرد مبتلا به استئوآرتریت زانو و 14 مرد سالم) از نظر کنترل وضعیتی حین ایستادن روی سطح ناپایدار با چشم‌های باز و بسته مورد بررسی قرار گرفته‌اند. از روش الکترومایوگرافی با الکترودهای سطحی برای ثبت فعالیت هفت عضله حین آزمون‌های ایستادن استفاده شده است. نتایج نشان داده است که وجود بیماری استئوآرتریت زانو متغیر قطع صفر تفاضلی در مفصل مچ پا و زانو را به دنبال دارد. بستن چشم‌ها در هر دو گروه منجر به افزایش بازه‌ی تغییرات هم‌انقباضی مچ پا و کاهش قطع صفر تفاضلی مفاصل زانو و مچ پا شده است. قطع صفر تفاضلی هم‌انقباضی عضلات زانو در حالت با چشمان باز به طور معناداری با نمره ی پرسش‌نامه ی وومک همبستگی مثبت داشته است (048/0p=، 52/0r=). با توجه به کاهش تغییرات هم‌انقباضی در مفصل زانوی افراد بیمار، دستگاه عصبی مرکزی به منظور جلوگیری از افتادن از تغییر میزان هم‌انقباضی عضلات مچ پا استفاده می‌کند. نتایج مشاهده شده در حین بستن چشم‌ها حاکی از افزایش ناپایداری در پی حذف بازخوردهای بینایی است. همبستگی مثبت و معنادار مشاهده شده بین میزان وخامت بیماری و تغییرات هم‌انقباضی نشان می‌دهد که بدن در واکنش به درد از مچ پا به عنوان واکنش جبرانی استفاده می کند.