ساخت داربست نانوکامپوزیتی ژلاتین/آپاتیت از طریق یک روش زیست‌تقلیدی

طی دهه گذشته، استفاده از رویکرد زیست‌تقلیدی در ساخت جایگزین‌های بافتی مورد توجه محققان قرار گرفته است. در ساخت عمده داربست‌های مهندسی بافت استخوان نیز از نظر نوع مواد مصرفی و همچنین روش سنتز تلاش شده تا از این قاعده پیروی شود. در این مقاله سنتز نوعی فاز آپاتیتی در میان زمینه هیدروژل ژلاتین در شرایط زیست‌تقلیدی ارایه شده است. کامپوزیت حاصل طی فرایند خشک‌سازی انجمادی به‌صورت داربستی متخلخل برای بافت استخوان در آمد. به‌منظور مشخصه‌یابی محصول از نظر ترکیب شیمیایی و ساختار بلورین از آزمون‌های طیف‌سنجی فروسرخ، پراش پرتو ایکس و میکروسکوپ الکترونی عبوری استفاده شد. ریخت‌شناخت سطحی و هم چنین نحوه اتصال و رشد سلول‌های استخوانی روی سطح داربست، با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی بررسی شد. نتایج به‌دست آمده نشان دادند که در شرایط زیست تقلیدی اعمال شده فاز آپاتیتی نانوبلورین با کریستالیت‌های به اندازه nm10-7 در میان هیدروژل ژلاتین سنتز شده‌اند. داربست به‌دست آمده دارای 82% تخلخل با ابعاد حفرات ?m350-100 و ضریب ارتجاعی در محدوده استخوان اسفنجی بوده و کشت سلول‌های استخوانی روی داربست، حاکی از اتصال، مهاجرت و ترشح ماده زمینه خارج سلولی به‌وسیله آنها بوده است. بنابراین نتایج به‌دست آمده قابلیت بالقوه استفاده از داربست ساخته شده برای ترمیم بافت استخوان را تایید می‌کند.