مطالعه‌ی اثربخشی سناریوهای هندسی رایج ایمپلنت قوسی تکی و دوتایی در مدل قوز قرنیه

قوز قرنیه یا کراتوکونوس (kc) نوعی بیماری غیرالتهابی و پیش‌رونده‌ی قرنیه محسوب می‌شود. تظاهر بالینی این بیماری به صورت شکل‌گیری نواحی مخروطی‌شکل بر سطح قرنیه و مشکلات شدید دید چشم فرد مبتلا بروز پیدا می‌کند. کارگذاری ایمپلنت‌های قوسی داخل قرنیه‌ای (icrs) یک درمان رو به گسترش برای بازیابی شکل قرنیه به وضعیت نرمال و در نتیجه بهبود حدت بینایی فرد است هر چند درباره‌ی اثربخشی آن اختلاف نظر وجود دارد. در این مطالعه مدل ساده‌ای از قرنیه‌ی مبتلا به کراتوکونوس با قوز در ناحیه‌ی مرکزی برای تعیین کمی اثرات مکانیکی و اپتیکی برخی از انواع متداول icrs تجاری موجود مورد استفاده قرار گرفته است. مجموعه‌ی ایمپلنت‌های قوسی متداول برای این نوع قوز طبق روال بالینی متداول در دو گروه کلی قوس تکی و قوس‌های دوتایی قرار دارند. در تحقیق حاضر مدل‌های مربوط به وضعیت پس از کارگذاری این ایمپلنت‌ها به روش المان محدود (fe) مدل‌سازی و تحلیل شده است. در گروه قوس تکی، یک قوس °360، یک قوس °350 و یک قوس °320 و در گروه قوس‌های دوتایی، دو قوس متقارن و متناظر °160، °150، °120 و °90 مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان داده است که کارگذاری قوس‌های دوتایی متقارن می‌تواند انتخاب بهتری برای قوز قرنیه با ناحیه‌ی پاتولوژیک مرکزی باشد. این مطالعه تاثیر بالقوه‌ی کارگذاری icrs را از منظر بیومکانیکی نشان داده و اولین قدم به سمت توسعه‌ی یک نوموگرام مبتنی بر شواهد برای انتخاب از بین ترکیبات مختلف ایمپلنت‌های قوسی در درمان یا جلوگیری از پیش‌رفت قوز قرنیه است.