تحلیل بیومکانیکی اثر درگیری شناختی و نوع سطح اتکا بر پایداری ایستادن

تعادل، یکی از فاکتورهای حیاتی در بسیاری از فعالیت های روزمره، مانند حرکت می‌باشد. ایستادن روی یک صفحه ی ناپایدار، به تلاش مستمر و تقویت سیستم عصبی-اسکلتی نیازمند است. درگیری شناختی و اغتشاش سطح اتکا در ایستادن، از عوامل موثر بر از دست دادن تعادل هستند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی توانایی تامین پایداری افراد در هنگام ایستادن در سطوح مختلف فیزیکی و شناختی می‌باشد. بدین منظور، دوازده زن جوان و سالم برای شرکت در شش حالت از آزمون (سه  حالت سطح اتکا در دو حالت درگیری شناختی) انتخاب شدند. سه حالت سطح اتکا، شامل ایستادن روی سطح صاف زمین، ایستادن روی یک صفحه ی ناپایدار با حمایت فنر و ایستادن روی یک صفحه ی ناپایدار بدون حمایت فنر، می‌باشد. درگیری شناختی نیز در دو سطح، با سوال توجه پایدار و بدون آن، از طریق نمایش روی پرده و پاسخ دهی با کلیدهای بله/خیر صورت گرفت. از روش تحلیل حرکت به وسیله ی یک دوربین با سرعت بالا و نشان‌گرهای فعال در صفحه ی سهمی، برای اندازه گیری زوایای مفصلی استفاده شد. برای بررسی کمی پایداری، معیارهای خطی (مانند طول مسیر و جذر میانگین مربعی) و معیارهای غیرخطی (مانند بی نظمی تقریبی و بعد فراکتالی) محاسبه شدند. نتایج به دست آمده نشان دادند که در بررسی سازوکار مفاصل، در راستای تامین پایداری، مچ پا، در سطحی بالاتر از دو مفصل زانو و ران، تاثیرگذار می باشد. صرفا بی نظمی تقریبی، به تفاوت معنی داری بین سطوح مختلف دشواری فیزیکی، منتهی شده است. هم‌چنین، هم‌کاری بین مفاصل در دشواری متوسط سطح اتکا (صفحه ی ناپایدار با حمایت فنر) بیش‌تر مشاهده شد. عدم تطابق میزان دشواری بین آزمون های فیزیکی و شناختی، منجر به کم‌رنگ شدن نقش سوال های شناختی در این آزمایش شده است. از این‌رو، برای بروز اثر درگیری شناختی در ایستادن، باید بین دشواری وظیفه ی فیزیکی و شناختی، تناسبی برقرار باشد.