بررسی تاثیر چهار روش درمانی بیماری ایکتیوفتریوزیس در ماهی کپور معمولی و مقایسه

در این بررسی به صورت تجربی امکان استفاده از بنزالکونیوم کلرید به عنوان یک داروی جدید در درمان بیماری ایکتیوفتریوزیس مورد ارزیابی قرار گرفت. برای این کار ابتدا تعداد 100 قطعه ماهی کپور معمولی در معرض آلودگی با انگل ایکتیوفتریوس قرار داده شدند. پس از ظهور علایم بیماری، ماهی‌ها به 5 گروه تقسیم شدند. یک گروه به عنوان شاهد بدون درمان باقی مانده و 4 گروه به روش‌های حمام مالاشیت گرین و فرمالین، حمام فرمالین، حمام فرمالین و بنزالکونیوم کلرید و حمام با بنزالکونیوم کلرید به مدت یک ساعت درمان شدند. این حمام‌ها سه بار به فاصله 48 ساعت تکرار شده و در خاتمه پس از یک ماه وضعیت آلودگی ماهی‌ها مورد بررسی قرار گرفت. همچنین بعد از جداسازی تروفونت‌های انگل، در شرایط آزمایشگاهی ترونت‌های هچ شده از تروفونت‌ها، در معرض داروهای اشاره شده قرار داده شدند. طبق نتایج بدست آمده در صد تلفات در روش‌های درمانی مذکور به ترتیب 35 درصد، 25 درصد، 40 درصد و 15 درصد بود و بقیه به درمان پاسخ دادند. از 20 قطعه‌ ماهی بیمار که تحت درمان قرار نگرفتند (گروه شاهد) 65 درصد تلف شدند. نتایج بررسی آزمایشگاهی بر ترونت‌ها نشان دهنده تفاوت معنی‌دار بین تعداد ترونت زنده در بین تیمارها بود (05/0p < )، به طوری که تعداد ترونت زنده شمارش شده در تیمار شاهد به طور معنی‌داری از تمامی روش‌های درمانی بیشتر بود. در گروه بنزالکونیوم کلراید از 20 قطعه ماهی بیمار در این گروه تنها 3 قطعه (15 درصد) تلف شدند و 17 قطعه (85 درصد) به درمان پاسخ دادند. تعداد ترونت زنده شمارش شده در تیمار فرمالین، بنزالکونیوم و بنزالکانیوم و فرمالین تفاوت معنی‌داری نسبت به هم نداشته (05/0 < p) ولی با گروه مالاشیت و فرمالین تفاوت معنی‌داری نشان دادند (05/0p < ). به طور کلی نتایج این تحقیق نشان می‌دهد استفاده از بنزالکونیوم نسبت به روش‌های دیگر موفقیت‌آمیزتر می‌باشد.