بررسی توزیع سدیم، پتاسیم و پرولین در سه گونه خشکی زی رمس (Hammada salicornia)، اسکنبیل (Calligonum polygonoides) و سبط (Stipagrostis pennata) در استان یزد (شهرستان بافق)

پتاسیم، سدیم و پرولین نقش مهمی در سازگاری گیاهان به شرایط خشکی دارند. توزیع و پراکنش این مواد در گیاهان مناطق خشک و بیابانی به خوبی روشن نیست. در این تحقیق، تجمع این مواد در سه گونه calligonum polygonoides، hammada salicornia و stipagrostis pennata که از گیاهان مهم و از رویشهای طبیعی ایرانی و تورانی می باشند، مورد بررسی قرار گرفت. 6 پایه از هر گونه در شرایط (فرم رویشی) مشابه، در فصل تابستان انتخاب گردید. اندازه گیری رطوبت خاک نشان داد که گیاهان در تنش خشکی قرار دارند. به طوری که نیمی از این گیاهان تحت تیمار آبیاری قرار گرفتند. مقدار پتاسیم، سدیم و پرولین در ساقه و ریشه این گیاهان اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که مقدار پرولین در ساقه و ریشه گیاه سبط (stipagrostis pennata) به طور معنی داری بیشتر از دو گیاه دیگر و بیشتر از سبط تحت آبیاری بود. همچنین مقدار پتاسیم گیاه رمس (hammada salicornia) به طور معنی داری بیشتر از دو گیاه دیگر و بیشتر از رمس تحت آبیاری بود. مقدار پتاسیم در ریشه رمس نیز بیشتر از دو گونه دیگر، ولی مقدار آن با گیاهان تحت آبیاری اختلاف معنی داری نداشت. سدیم در رمس نیز مانند پتاسیم از مقدار بیشتری برخوردار بود، اما تفاوت معنی داری در مقدار آن بین دو تیمار تحت آبیاری و فاقد آبیاری مشاهده نشد. گیاه اسکنبیل (calligonum polygonoides) بعد از رمس از تجمع بیشتر سدیم در ساقه ی خود برخوردار بود. مشابه ساقه، ریشه های رمس و اسکنبیل نیز دارای سدیم بیشتری در مقایسه با سبط بودند. نتایج این آزمایش همچنین نشان داد که در هر سه گیاه به ویژه در سبط نسبت k/na در ریشه گیاهان در حال تنش خشکی کمتر و در ساقه دو گیاه سبط و رمس بیشتر از پایه های آبیاری شده می باشد. بنابراین نتیجه گیری شد که هر سه این گیاهان راهبرد متفاوتی در مقابله با خشکی اتخاذ می نمایند.