شناسایی مولفه‎های اقتصادی-اجتماعی موثر بر موفقیت مجریان در اجرای طرح‎های مشارکتی مقابله با بیابان‎زایی در استان سیستان و بلوچستان

وزارت جهاد کشاورزی طی دهه 1370 ، در راستای وظایف راهبردی خود اقدام به طراحی و اجرای یک سلسله طر ح هایی در عرصه منابع طبیعی کشور کرد. یکی از این اقدامات، اجرای طرح هایی در قالب موضوع ماده 3 قانون حفاظت منابع طبیعی با هدف دستیابی به راهبردها و را هکارهای عملی در امر بیابان زدایی بر محور مشارکت مردم محلی بود. این مطالعه بر آن است با استفاده از تحلیل رگرسیونی، عوامل اقتصادی، اجتماعی و فنی موثر بر موفقیت مجریان طرح های مشارکتی مقابله با بیابان زدایی را در استان سیستان و بلوچستان مورد ارزیابی قرار دهد. این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی و ارزشیابی بعد از اجرا بوده که با بهره گیری از شیوه پیمایش انجام شده است. جامعه آماری در این تحقیق شامل کلیه مجریان طرح های مشارکتی فعال بیابان زدایی در استان سیستان 1391 بوده که با توجه به محدود بودن جامعه آماری (مجریان طرح های فعال مشارکتی بیابان زدایی) به سیستان و بلوچستان در سال 92 تعداد 25 طرح انتخاب و اطلاعات موردنیاز از طریق تکمیل پرسشنامه، مصاحبه و مشاهده مستقیم جمع آوری شد. نتایج حاصل از ضریب همبستگی نشان داد که بین متغیرهای وضعیت اسکان مجری طرح در منطقه، میزان توان اجرایی، مدیریتی و مهارتی مجری طرح، میزان ارتباط مجری با کارشناس و ناظر دولتی قبل از اجرای طرح و برخورداری مجری طرح از حمایت های فنی، نظارتی و مدیریتی کارشناسان منابع طبیعی با میزان موفقیت مجریان در اجرای طرح های مشارکتی مقابله با بیابان زایی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. علاوه بر این، نتایج حاصل از برآورد الگوی رگرسیون خطی نشان داد که سه متغیر میزان تسهیلات بانکی مورد استفاده در طرح، سرمایه گذاری شخصی مجریان در اجرای طرح و میزان توان اجرایی، مدیریتی و مهارتی مجری طرح با اطمینان بیش از 90 درصد به لحاظ آماری معنی دار و دارای تاثیرگذاری مثبت بر میزان موفقیت مجریان در اجرای طرح های مشارکتی مقابله با بیابان زایی در استان می باشند.