نوآوری نیما در فرم درونی شعر فارسی

این مقاله می‌کوشد نشان دهد که نوآوری نیما یوشیج تنها به قالب شکنی در درون سنتهای کهن محدود نمی‌شود. او علاوه بر نوآوری در قالبهای شعری و تجربه‌های معنایی و دید تازه به ابداع فرم بی‌سابقه‌ای در شعر فارسی دست می‌زند. این فرم، که در این مقاله، «نماد ساختمند» (ارگانیک) نامیده می‌شود، ساختار شعری خاصی است که در آن هر پدیده (تصویر) در کانون نگاه شاعر قرار می‌گیرد؛ بتدریج آن تصویر بر کل شعر غلبه می‌یابد و سرانجام به صورت نمادی متراکم از معانی ادبی و هنری در می‌آید. این شکل شعری، که بیش از 20 درصد از شعرهای نو نیما را شامل می‌شود، پس از نیما با استقبال شاعران معاصر همراه شد به‌گونه‌ای که بخشی از شعرهای مقبول و مشهور معاصر فارسی به این شکل سروده شده است. این مقاله از ماهیت و مبانی این ساخت شعری و روند شکل‌گیری و تکوین آن بحث می‌کند و عوامل موثر در پیدایش این فرم شعری را در این دوره از تاریخ ایران بیان می‌کند.  

Nima’s Innovation in the Essential Form of Persian Poetry

 M. Fotouhi.PH.DM. Ali Nejad AbstractThis essay intends to show that Nima Youshij’s innovation is not limited to breaking the forms within the old traditions. In addition to bringing about innovations in the poetic form and creating new approaches and conceptual experiences, he also created a very new and unique form in the Persian poetry. In the present essay this form is called “Organic Symbol”, which is a special poetic structure. In it a phenomenon, or an image, becomes the major focus of the poet, and gradually that image takes over the whole poem and finally turns into a compressed symbol for both the literary and artistic concepts. This poetic form covers over 20% of Nima’s poetry and faced the acclaim of the contemporary poets; therefore part of the well-known Persian contemporary poetry is composed in the same form. This essay discusses the entity and basic principles of this poetic structure and its development, while it also points to the influential factors leading to the foundation of this poetic form during the mentioned period in Iran’s history.