کارکرد هنری قید و گروه‌های قیدی در اشعار شاملو

برجسته‌سازی از طریق ساخت و کارکرد هنری قید و گروه‌های قیدی یکی از تمهیدات تبدیل زبان روزمره به زبان ادبی در اشعار شاملو است. بسامد گونه‌های مختلف، ساختهای گوناگون و نقشی که گروه‌های قیدی در ایجاد موسیقی و صور خیال و توصیف و فضاسازی در اشعار شاملو دارد، حاکی از این است که او به این مقوله زبانی توجه خاصی داشته و از آن به عنوان یکی از عوامل برجسته‌سازی و آفرینش زیبایی در اشعار خود بهره برده است. شاملو از دو جنبه‌ صوری و محتوایی گروه‌های قیدی در برجسته‌سازی اشعارش بهره برده است. ساختهای چندباره و پیوسته گروه‌های قیدی که از «هسته+ پیرو توضیحی» تشکیل شده است و شیوه جایگزین کردن آنها در محور همنشینی زبان و استفاده از آنها در ایجاد گونه‌های مختلف موسیقی، مهمترین کارکرد‌ جنبه‌های صوری و ساخت تصاویر و صورتهای خیالی ابتکاری از قبیل تشخیص، آشنایی‌زدایی در تشخیصهای مبتذل و عادی‌شده، تعلیل در تشخیص، تشبیه، نماد سازی و متناقض‌نمایی و غیره کارکرد جنبه محتوایی گروه‌های قیدی در برجسته‌سازی اشعار شاملو به شمار می‌آید.  

The Artistic Function of Adverb and Adverbial Groups in Shamloo’s Poetry

                                                                            M.Omranpour. PH.D. Abstract    In Shamloo’s poetry, creating prominence through the construction and artistic function of adverb and the related adverbial groups is one of the devices used for changing the everyday language into a literary language.  The variation of different genres, structures, and the role of adverbial groups in creating rhythm and imagination, in addition to depiction and making atmosphere in Shamloo’s poetry reveals his peculiar attention and concern for this linguistic aspect; used as a factor for creating beauty and extra prominence.Shamloo has utilized the adverbial groups from both formalistic and contextual aspects in order to foreground his poetry. Repetitive structures, constant adverbial groups made of “ the core + subordinate clause”, the substitution within the linguistic correlation, and using all such these features and elements for creating different varieties of musical rhythm, in addition to the most significant formalistic aspects in function, creating images and innovative forms such as recognition and defamiliarization in the realm of recognition of the commonplace and normal elements such as personification, simile, symbolization, paradox etc- from the contextual dimension- all count as the adverbial groups which were in mind for foregrounding in Shamloo’s poetry.