نقش ارجاع شخصی و اشاره‌ای‌در انسجام شعر عروضی فارسی

ارتباط ‌جمله‌های هر متن با یکدیگر در دریافت مفهوم‌نهایی‌آن نقش‌اساسی‌دارد. به همین دلیل برخی از نظریه‌های زبانشناسی بخش مهمی از نظریه خود را به تحلیل این ارتباط اختصاص‌می‌دهند. یکی از این‌نظریه‌ها نظریه نقشگرای هالیدی است. وی‌ در این نظریه ارتباط معنایی، لفظی، نحوی و منطقی جمله‌های هر متن را با یکدیگر انسجام نامیده ‌است. از این دیدگاه انسجام عواملی دارد که عبارت است از: 1) ارجاع 2) جایگزینی و حذف 3) انسجام واژگانی 4) ربط. به دلیل گستردگی مطلب، نگارندگان این مقاله تنها به بررسی یکی از این عوامل، یعنی ارجاع، می‌پردازند. ارجاع رابطه‌ای است که طی آن تعبیر یکی از طرفین ارجاع، یعنی عنصر پیش‌انگار بر اساس ویژگیهای معنایی آن عنصر انجام نمی‌شود، بلکه برای این منظور به طرف دیگر رابطه، یعنی مرجع، رجوع می‌شود. ارجاع سه گونه دارد: شخصی، اشاره‌ای و مقایسه‌‌ای. در این مقاله تنها به انواع شخصی و اشاره‌ای آن پرداخته می‌شود. ارجاع شخصی به مقولۀ شخص ارجاع می‌دهد. ارجاع اشاره‌ای به محل و میزان نزدیکی یا دوری اشاره می‌کند. ارجاع شخصی در زبان فارسی شامل‌ضمایر شخصی و اختصاصی است و ارجاع اشاره‌ای شامل ضمیر اشاره و قیدهای اشاره‌ای است.  

Role of Personal Reference and Aluusion in the Cohesion of Prosodic Persian Poetry

   Q. Qolam Hosseinzadeh.PH.D.Hamed Norouzi AbstractThe relation existing among the sentences of any text has a vital role in its final perception. Due to this reason a number of linguistics have devoted a large share of their theoretical discussion to the analysis of this relation. One of these theories is Holiday’s ‘Role Tendency’, in which he has made cohesion among the conceptual, verbal, syntactic and the rational sentences of any individual text. Through this attitude, coherence has factors such as; 1. reference. 2. subordination and omission. 3. vocabulary cohesion. and 4. Connection.Since this discussion covers a wide domain, the writers of this essay chose to survey one of these factors; which is reference. By reference, as a relation, the interpretation of one of the partners of reference, in other words the presupposing element, does not actually take place based on its conceptual characteristics. Instead, for doing this process, it is referred to the other party of this relation; in other words the referent. Reference has three kinds; personal, allusive, and comparative. This research only discusses the personal and allusive ones. The personal reference is concerned about the person, while the allusive one points to the place and the extent of its distance; whether far or close. In the Persian language personal reference is comprised of personal pronouns and reflexive pronouns, while the allusive reference includes demonstrative pronoun and demonstrative adverbs.