مدایح سبک خراسانی و گرایش به قطب مجازی زبان با استناد به شعر منوچهری

این نوشته مبحث مجاز را از دیدگاه بلاغیون و معنی‌شناسان بررسی می‌کند و سپس ضمن توضیح نظریه شعری یاکوبسن و تعریف او از قطب مجازی زبان، می‌کوشد تا چگونگی سازوکار این پدیده را در اشعار شاعران مدیحه‌پرداز توضیح دهد. به این منظور شعر منوچهری را به عنوان بهترین نماینده سبک نیمه اول قرن پنجم هجری از نظر تصاویر شعری، مورد دقت نظر قرار می‌دهد؛ عملکرد دو محور ترکیب و انتخاب را در ابیاتی از شعر او بررسی می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه کارکرد این دو محور بر قطب مجازی زبان، مدلول را از نظام زبان به مصداق موجود در جهان خارج از زبان نزدیکتر می‌کند. تمامی این فرایندها شعری را پدید می‌آورد که به رغم بهره‌گیری از آرایه‌ها و زیباییهای هنری از لحاظ زبانی هر چه بیشتر به زبان ارجاعی نزدیک و همواره معنی‌اندیش است.  

Eulogies Written in Khorasani Style and Tendency towards Figurative Pole of Language (by citing Manoocheri’s Poetry)

 Yahya Talebian.PH.D.Najmeh Hosseini Sarvari AbstractThis article surveys figurative language from the point of view of rhetorical scholars and experts of conceptual issues. Following the explanation of Jacobson’s Poetry theory and the definition he offers on the figurative pole of language, it attempts to convey the process of this phenomenon in the poetry of poets creating eulogies. In order to achieve this purpose, Manoochehri’s poetry, which is the best representative of this poetry in the first half of fifth century enjoying rich poetic images, the function of combination and selection are surveyed in his poetic verses. Following this, this article shows how the two mentioned axis which are related to the figurative pole of language, make the referent closer to the accurate case in the real world from a linguistic system to its concrete case in the outer world regardless of language. All these processes creates a poetry that despite utilizing linguistic ornaments, figures of speech, and artistic aesthetic is closer to the referee’s  language and constantly conceptual from a linguistic point of view.