بررسی زمان در تاریخ بیهقی براساس نظریه «زمان در روایت»

این مقاله نتیجه پژوهشی است که براساس نظریه «زمان در روایت» به شیوه استقرایی به بررسی زمان در تاریخ بیهقی پرداخته است. منظور اصلی نظریه «زمان در روایت» بحث در زمانبندی روایت است این مقاله براساس نظریه ژرار ژنت به آن می‌پردازد ، که در سه محور نظم، تداوم و بسامد شکل می‌گیرد. اگرچه نظریه‌پردازی درباره شگردها و روشهای زمان در روایتهای تاریخی و ادبی به قرن بیستم مربوط است، تجزیه و تحلیل اطلاعات، حاکی است که بیهقی با تسلط هنرمندانه به طور ناخودآگاه از این فنون بهره برده و اثری پدید آورده است که جنبه‌های داستانی آن از جنبه تاریخیش کمتر نیست. بنابر نتیجه تحقیق، فشردگی، گسترش دادن، گذشته‌نگری، آینده‌نگری و تناوب از مهمترین شگردهای زمانی است که نویسنده به منظور نزدیک کردن تاریخ به ساحت ادبیات از آن بهره برده است.  

Survey of Time in Beihaqi’s History (Based on Theory of “Time in Narration”)

 Foroq Sahba.PH.D AbstractThis article reveals the findings of a research using the theory of “Time in Narration” through the inductive method for studying time in Beihaqi’s History. “Time in Narration” discusses the time division of narration; whereas in this research it is discussed on the basis of Gerard Genet’s theory; shaped in three major central points; regularity, constancy and frequency. Although the theories about the devices and methods of time within historical and literary narrations belong to the twentieth century, the analysis of information shows that Beihaqi has artistically utilized these techniques and devices unconsciously; creating a work which enjoys fictional aspects as much as historical aspects. Considering the final results of this research, brevity, development, retrospection, foresight, and alternation are some of the most significant time devices used by the author in order to make history close to the literary domain.