تحلیل نشانه- معناشناختی خلسه در گفتمان‌ ادبی

یکی از ویژگیهای مهم گفتمانهای ادبی، به‌ویژه در شرق، کارکرد خلسه‌ای آن است. از دیدگاه نشانه-معناشناختی، در گفتمان ادبی خلسه زمانی شکل می‌گیرد که کنشها در وضعیتی فرعی قرار گیرند و جای خود را به شوِش، یعنی فرآیندی تنشی- عاطفی دهند که در آن شوِشگر در وضعیتی انفعالی از خود رها گردد و تحت عظمت و اراده یک «دیگر» فرا‌سوژه‌ای «شدنی» آنی را تجربه کند. در واقع، خلسه فاصله بین استقرار در مرز کنش و عبور به هاله معنایی جدید را که با تغییر یا استحاله همراه است، آنقدر کاهش می‌دهد که گفتمان ادبی ما را با وضعیتی کوبشی یا تکانه‌ای مواجه می‌سازد. در چنین حالتی، آنچه به طور طبیعی پایان یک فرآیند است، در ابتدای آن رخ می‌دهد. به همین دلیل، خلسه ادبی کارکردی است که همه محاسبات گفتمانی را به هم می‌ریزد، و خارج از هر نوع زنجیره استدلالی و روایی، سبب غافلگیر شدن و ایجاد وضعیتی استعلایی می‌گردد؛ گویا خلسه وضعیتی است که سوژه گفتمان به واسطه آن خود را در انفصال کامل با آنچه حضور ارجاعی و عینی است می‌یابد و در نوعی غیاب قرار می‌گیرد که سرچشمه گریز از ایستایی و تحمل کنشهای زمانمند است. کارکرد‌های نشانه- معناشناختی خلسه ادبی کدام‌اند؟ چگونه خلسه ادبی زمان کنشی را به زمان شوِشی تغییر می‌دهد؟ چگونه خلسه ادبی شرایط استعلای سوژه گفتمان را فراهم می‌سازد؟ با توجه به توضیحات بالا، هدف از این مقاله تحلیل نشانه- معناشناختی خلسه در گفتمان ادبی به منظور تبیین ساز و کار‌های آن برای دستیابی به ‌الگویی است که بتواند فرآیند تولید خلسه ادبی و نقش آن در تبیین معنا را مطالعه کند.

A Semio-Semantic Analysis of Ecstasy in Literary Discourse

One of the important features of literary discours, especially in the East, is the performance of ecstasy. From semio-semantic point of view, in the literary discourse, the ecstasy takes shape at the time when actions are in a secondary condition and is replaced with stress- emotional process in which free from its reactionary condition and under the glory and intention they experience one “more” abrupt “feasibly” topic. Actually, the ecstasy minimizes the distance between establishments in the border of action and crossing to a new semantic aura that accompanies with change or metamorphosis, to the extent that it encounters our literary discourse with knocking or an impulsive condition. In that case, what is the natural end of a process occurs in the beginning. By this reason, the ecstasy is a literary approach that disturbs all discourse assessments and away from every kind of rational and anecdotal chain, leads to unwariness and glorification. In fact, ecstasy is a situation where discourse topic puts it in a complete dismissal and in a way, it is absent that is a source of escape from bad actions of resistance.Which are semio-semantic approaches of literary ecstasy?, how the literary ecstasy change actions to the time? how literary ecstasy provides the transcendent condition for discourse subject ?With due attention to the above description, the purpose of this semio-semantic analysis of ecstasy in literary discourse is to explain the mechanisms that enable it to achieve a model that could review the production process of the literary ecstasy and its role in explaining the semantics .