رویکردهای آموزش زبان فارسی بر پایۀ ادبیات فارسی

رابطۀ میان آموزش زبان و ادبیات دو سویه دارد؛ از یک سو یکی از اهداف غایی آموزش زبان، ورود به عرصۀ ادبی هر زبانی است و از سوی دیگر ادبیات ابزاری است برای آموزش زبان و ارتقای مهارت های زبانی. سویۀ دوم در ایران کمتر شناخته شده است؛ بنابراین در این مقاله برآنیم به این سویه بپردازیم. در این راستا در گام نخست از مجموعۀ کتاب ها و منابع معتبر علمی، سیزده رویکرد عمومی در آموزش زبان بر بنیان ادبیات جمع بندی و معرفی شد که این امر برای نخستین بار صورت گرفته است و در گام دوم برای هر رویکرد، مثال ها و نمونه هایی از مجموعه کتاب های آموزش نوین زبان فارسی در جایگاه یکی از منابع اصلی آموزش زبان فارسی به غیرفارسی زبانان در مراکز معتبر انتخاب و بر اساس شاخصه های نظری هر رویکرد تحلیل و تبیین گردید. دستاورد این پژوهش در این است که بخشی از ظرفیت های ادبیات فارسی را در آموزش زبان و ارتقای مهارت های زبانی آشکار می کند و دریچه ای نوین را به سوی آموزش زبان فارسی به غیرفارسی زبانان می گشاید.

Approaches to teaching Farsi Language based on Farsi Literature

There is a twofold relationship between the literature and language learning. On one hand, one of the ultimate goals of language teaching is enabling learners to comprehend a literary text independently. On the other hand, literature is a means of teaching languages and improving linguistic skills. This aspect of language teaching has attracted a scant attention in Iran, which motivated the current study to address this issue. In this regard, 13 literary approaches to language teaching were collected from reliable sources and then theoretical aspect of each approach was elaborated and analyzed using relevant examples from Novin Persian Teaching book series (one of the main sources of teaching Persian language to nonPersian speakers in reliable language centers). The obtained results of the current study were indicative of the influential role of literature in teaching Persian language, which can open new horizon in this regard.