روش‌شناسی اقتصادسنجی و مسیله علیّت

علم اقتصاد مثل هر علم دیگر، برای تبدیل شدن به یک علم تجربی باید یک «مسیله روش‌شناختی» یعنی «مسیله استقرا » را حل کند. بنیانگذاران پارادایم اقتصادسنجی فکر می‌کردند که می‌توان با استفاده از نظریه‌های «آمار و احتمالات» مسیله استقرا را حل کرد. ایده مقاله حاضر این است که پارادایم اقتصادسنجی در راه رسیدن به این هدف ناکام مانده است. این ناکامی نیز یک دلیل روش‌شناختی (عدم حل مسیله استقرا ) داشته است که ریشه در یک «مسیله معرفت‌شناختی» (یعنی «مسیله علیّت») دارد و نه به خیال بنیانگذاران پارادایم اقتصادسنجی دلایل صرفاً تکنیکی که در حوزه علم آمار قابل حل باشد. برای اثبات این ادعا نشان داده می‌شود که پارادایم اقتصادسنجی، بهرغم تنوع‌بخشی در تکنیک‌هایش، مبتنی بر مفهومی هیومی از علیّت است که نمی‌تواند مسیله استقرا را حل کند. راه‌حل تغییر در روش‌شناسی با توجه به ملاحظات معرفت‌شناختی است و نه صرفاً تغییر در تکنیک‌های آماری. این در حالی است که اغلب نقدهای صورت گرفته به اقتصادسنجی در این راستا به این نکته توجه نداشته‌اند و نقدها معطوف به تکنیک‌های آماری بوده است. این مسیله ادعای پارادایم اقتصادسنجی مبتنی بر سیاست‌گذاری علمی در علم اقتصاد را نیز با چالش مواجه می‌کند.