ارزیابی مقایسه ای میزان تاثیر ابزارهای سیاستی بر اشتغال و تقاضای نیروی کار در بخش‌های اقتصادی ایران مبتنی بر رویکرد عدم تعادل در بازار کار

در این مقاله در چارچوب رویکرد عدم تعادل در بازار کار و مبتنی بر مدل پویای تقاضای نیروی کار، نقش متغیرهای اثرگذار بر اشتغال و تقاضای نیروی کار در بخش های صنعت و معدن، کشاورزی و خدمات در قالب تحلیل‌های همگرایی و الگوهای تصحیح خطا مورد بررسی و مطالعه قرار گرفته است. تخمین مدل پویای تقاضای نیروی کار نشان می‌دهد که در میان متغیرهای اثرگذار بر تقاضای نیروی کار، متغیرهای تولید، صادرات و شاخص دستمزد به‌عنوان اثرگذارترین متغیر بر تقاضای نیروی کار در بخش های مختلف اقتصادی به شمار می‌روند. این در حالی است که متغیر سرمایه‌گذاری علیرغم توجه زیادی که در محافل سیاست‌گذاری نسبت به آن صورت می‌گیرد، انتظارات را مبنی بر تقویت و توسعه اشتغال برآورده ننموده است. همچنین نتایج حاصله حاکی از آن است که اهمیت نسبی تاثیر هر یک از متغیرها بر تقاضای نیروی کار در بخش های مختلف متفاوت است. به‌گونه‌ای که در زیر بخش صنعت و معدن بیشترین تاثیر به ترتیب از آن متغیرهای تولید، شاخص دستمزد و صادرات است در حالی که در زیر بخش کشاورزی موثرترین عوامل اثرگذار بر تقاضای نیروی کار به ترتیب عبارت‌اند از دستمزد، تولید و صادرات. همچنین متغیرهای تولید، دستمزد و صادرات به ترتیب بیشترین تاثیر را بر تقاضای نیروی کار بخش خدمات داشته‌اند.