بررسی تطبیقی اجرای اصل احتیاط زیست محیطی در پرتو آرا و تصمیمات مراجع بین المللی

اصل احتیاط یکی از مهم ترین اصول حقوق بین الملل محیط زیست محسوب می شود. بر اساس ایناصل، برای حفاظت از محیط زیست، دولت ها باید متناسب با امکانات خود تدابیر احتیاطی وسیعی رااعمال نمایند. در صورت خطر ورود صدمات شدید یا غیر قابل جبران، عدم وجود دلایل قطعی علمینباید بهانه ای برای تاخیر در اتّخاذ تدابیر موثّر برای پیشگیری از ورود صدمه به محیط زیست شود.علی رغم شناسایی این اصل در اسناد مختلف زیست محیطی، در مرحله ی اجرا این اصل به صورتواحدی در مراجع بین المللی رعایت نمی شود. این مقاله با روش توصیفی و تحلیلی و کنکاش در آرا وتصمیم های برخی از مراجع بین المللی در صدد تجزیه و تحلیل رویکرد این مراجع نسبت به اصلاحتیاط است تا بدین وسیله اقبال و عدم اقبال اصل مزبور را در حقوق بین الملل نشان دهد.