قلمرو حق سلامتی در نظام بین المللی حقوق بشر

به عنوان حقی بنیادین توصیف میشود که « حقِ بهرهمندی ازعالیترین استاندارد قابل حصول سلامتی »برای تحقق و بهرهمندی از سایر حق ها و آزادی ها از اهمیت بسیاری برخوردار است. هرچند این حق به لحاظ محتوا، به نسل دوم حقوق بشر تعلق دارد، لیکن ارتباطی نزدیک با سایر نسل های حقوق بشری دارد. حق برسلامتی، طیف وسیعی از حق ها را گرد هم آورده است که هر کدام نقشی انکارناپذیر درتحقق آن ایفا می کنند. براین اساس، برخورداری از آب آشامیدنی سالم، غذای کافی و مقوی، محیطزیست پاک و... مقوم ذات سلامتی انسان به شمار می روند. در کن ار این مسیله، برخورداری از حق حیات بدون برخورداری از سلامتی جسم و روان بی معنا خواهد بو د. همین واقعیت شاهدی براین کلیه ی مصادیق حقوق بشر، متقابلاً به هم وابسته، غیرقابل تفکیک از هم و مرتبط به هم » مدعاست کهتحقق عالیترین استاندارد مورد نظر مادهی 12 میثاق حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی «. می باشنددر پرتو به کارگیری حداکثر امکانات اقتصادی و فنی و طی روندی ضرورتاً تدریج یالحصول، رنگ واقعیت به خود خواهد گرفت. از اینرو میزان تحقق و بهره مندی از این حق، رابطه ای مستقیم با سطح رشد و توسعهیافتگی اقتصادی و اجتماعی یک کشور دارد. میثاق حقوق اقتصادی، اجتماعی با علم بهاین واقعیت، از دولتهای عضو میخواهد تا با بهرهگیری از همکاریهای بینالمللی اقتصادی و فنی با یکدیگر، ظرفیت ها و قابلیت های خود را جهت ارتقا میزان بهره مندی از این حق افزایش دهند.