تعهدات بین‌المللی کشورهای منتشرکننده‌ گازهای گلخانه‌ای از منظر کنوانسیون 1982 حقوق دریاها

امروزه تغییرات اقلیمی به مسئله و نگرانی جامعه‌ بین‌المللی تبدیل شده و همبستگی قابل توجهی برای رویارویی با آن بوجود آمده است. با این‌ حال کنوانسیون تغییرات اقلیمی، پروتکل کیوتو و موافقت‌نامه‌ اقلیم پاریس در جلوگیری از تغییرات اقلیمی و کاهش گازهای گلخانه‌ای موفق عمل نکرده‌اند و کشورها نیز اراده‌ای جدی برای دستیابی به اهداف اسناد اقلیمی نشان نداده‌اند. از طرفی افزایش تولید گازهای گلخانه‌ای به محیط ‎زیست اقیانوس‌ها که به طور طبیعی جاذب این گازها هستند،آسیب جدی وارد کرده است. همین امر واکاوی تعهدات کشورهای منتشرکننده‌ گازهای گلخانه‌ای از منظر کنوانسیون حقوق دریاها را توجیه می‌کند. این نوشتار با تفسیر بند 4 ماده‌ یک کنوانسیون، به این نتیجه می‌رسد که انتشار گازهای گلخانه‌ای مشمول تعریف آلودگی محیط ‎زیست دریاست و در نتیجه کشورهای عضو به موجب بخش دوازدهم، تعهدات بیشماری برای حفاظت از محیط ‎زیست دریا در مقابل انتشار گازهای گلخانه‌ای دارند. در عین حال، مقررات بخش سیزدهم کنوانسیون نیز راهکاری برای اثبات وجود این تعهدات است. همچنین با اثبات این امر که بسیاری از تعهدات زیست‌محیطی مندرج در کنوانسیون، عرف بوده‌اند یا به عرف تبدیل شده‌اند؛ می‌توان از مسئولیت و تعهد کشورهای غیرعضو منتشرکننده‌ گازهای گلخانه‌ای نسبت به کاهش انتشار و جبران خسارت کشورهای ساحلی تحت تاثیر صحبت کرد.

International Obligations of Greenhouse Gas Emission States from the Perspective of the Convention on the Law of the Sea 1982

Today, climate change has become concern of the international community, and there has been considerable solidarity to confront it. However, the Climate Change Convention, the Kyoto Protocol and the Paris Agreement have failed to prevent climate change and reduce greenhouse gas emissions, and countries have shown no serious will to achieve climate change targets. On the other hand, increasing greenhouse gas emissions have seriously damaged the environment of the oceans, which naturally absorb these gases. This justifies Review of the obligations of the CO2 states in terms of the Convention on the of Law the Sea. This paper, by interpreting of Article 1(4) of Convention, concludes that greenhouse gas emissions are subject to the definition of marine environmental pollution and consequently states parties to the Convention have numerous obligations under the XII part of the Convention to protect the marine environment against greenhouse gas emissions. The provisions of Part XIII of the Convention are also a way of proving these obligations. Also, by proving that many of the environmental obligations in the Convention have been or have become customary, one can speak of the responsibility and commitment of nonmember states to reduce and even compensate the affected coastal states.