بررسی مفهوم آبهای تاریخی در پرتو پرونده دریای چین جنوبی

یکی از عرصه های تعارض حقوق ناشی از عرف و معاهده، در بستر دریا تجلی می یابد. زمانیکه دولتی با استناد به عرف در صدد اثبات حقوق تاریخی خود بر پیکره ایی از آب برمی آید که یا تحت حاکمیت دولت دیگری است و یا جزء دریای آزاد قرار می گیرد. تعارض در منافع دولت های حاشیه دریای چین جنوبی با ادعای حاکمیت تاریخی و حقوق تاریخی چین با استناد به خطوط نُه‌گانه در این بستر از دریا تشدید شد. مراجعه فیلیپین به دیوان دائمی داوری، بر اساس کنوانسیون حقوق دریاها، این اختلافات را به عرصه حقوق بین الملل کشاند و بار دیگر مسئله آب های تاریخی را مطرح کرد. اثبات یا رد ادعای دولت چین برای بررسی سایر اقدامات دولت چین از جمله بررسی جرم ماهیگیری غیرقانونی کشتی های چینی لازم بود. لذا در این پژوهش، هدف بررسی ادعای حقوق یا حاکمیت تاریخی چین بر دریای چین جنوبی است. علی رغم عدم حضور چین در فرآیند رسیدگی، دیوان با مدنظر قرار دادن تعهدات طرفین بر اساس کنوانسیون حقوق دریاها مصوب 1982، حقوق تاریخی مورد ادعای چین را مغایر با تعهداتش، ذیل این کنوانسیون دانست و از پذیرش آن خودداری کرد.

Considering the term of historic water in perespective of the South China Sea

One of the conflicting areas of law arising from custom and treaty is manifested in sea. This happens when a state tries to prove its sovereignty on body of waters that is under sovereignty of another state or part of high seas. Conflict of interest in peripheral states of South China Sea was aggravated by claiming historical sovereignty and rights of China based on NineDash Line in the seabed. Philippines referred to the Permanent Court of Arbitration on the Law of the Sea Convention and brought the dispute to the international arena and once again raised the issue of historic waters. Although China didn’t appear before the PCA but the Court by referring to obligation of parties according to the Law of the Sea Convention concluded that the claim of China is on the contrary of its obligation under United Nations Convention on the Law of the Sea, hence refused to accept it.