احتیاط در حقوق بین الملل: اصل عرفی یا اصل کلی حقوق؟

سال‌ها طول کشید تا جامعه بشری درک کند که علم توان شناخت کامل تهدیدات زیست محیطی را ندارد و واکنش پسینی به چنین تهدیدهایی، ضررهای جبران ناپذیر به بار خواهد آورد. حصول درک اجمالی به آسیب پذیری محیط‌زیست و محدودیت های دانش در تعیین ریسک های نامعلوم، زمینه ساز ظهور و بروز اصل احتیاط شد که از حقوق داخلی ریشه گرفت و در حال رشد و بالندگی در عرصه بین الملل است. گستردگی استناد به اصل در قلمروهای مختلف حقوق بین الملل و با عبارت پردازی های متفاوت، مباحثات مفصلی میان اندیشمندان حقوقی را موجب شده است؛ به نحوی که موضعی واحد در خصوص وضعیت حقوقی اصل ندارند و برخی آن را اصلی عرفی دانسته و گروهی اصل کلی حقوق برمی شمارند. در این پژوهش با رویکرد توصیفی تحلیلی، ابعاد مختلف جایگاه حقوقی اصل، در خلال طرح نظرات متفاوت و بیان وضعیت اصل در قوانین داخلی، اسناد و آراء بین المللی، موردبحث قرار می گیرد و پاسخ مقتضی به سوال مطرح در عنوان مقاله ارائه می شود.

Precautionary in International Law: A Customary Principle or a General Principle of Law?

It took humankind a long time to realize its inability to understand different aspects of environmental risks and find that it would bear irreversible damage if such a risk occurs. Knowing the vulnerability of the environment and the limitations of science to accurately predict threats to it, led to emerging the precautionary principle. This concept has stemmed from domestic legal systems and is being developed in international law. Various Formulations of the principle and its including in binding and nonbinding international instruments in varied fields have resulted in controversial discussions between states, Tribunals and Commentators on Its legal status in International law. They are at least divided into two groups: some who are on customary status of the principle and some who entitle it as a general principle of law. This paper examines different views towards the legal status of the precautionary principle in International law and try to give a reasonable opinion at the end.