تحلیل نظام صدور مجوز اجراهای صحنه‏ ای موسیقی و نظارت بر آن در ایران

اجراهای صحنه ای موسیقی مثل سایر هنرها در جمهوری اسلامی ایران، ذیل چتر حقوق قرار دارد. موضوعی که بررسی آن در ادبیات حقوقی، مغفول واقع شده و تحلیل آن، نشان می دهد که حکومت ، تکلیف خود را با نحوه مواجهه نظام حقوقی با این موضوع مشخص نکرده است. از یک طرف، نظام صدور مجوز حداکثری و سخت گیرانه در وزارت فرهنگ، برقرار شده که فارغ از ایرادات اساسی آن، حکایت از انتخاب راهبرد دخالت دارد و طی آن، صفر تا صد تولید و عرضه آثار موسیقایی مستلزم اخذ اجازه قبلی است. اما به نحو عجیبی و توامان، راهبرد نظارت هم، من جمله از طریق نیروی انتظامیو قوه قضاییه، فعال تمام قد دارد که از جانب دو « مداخله و نظارت » است! لذا نتیجه، نشان از یک نظام مختلط قوه متفاوت، آنهم با دو رویکرد مختلفاعمال میشود که سوای غیر معقول بودن؛ سرمایه، زمان و انرژی بازیگران عرصه موسیقی را هدر میدهد. امری که طی مقاله حاضر، مساله یابی شده و درکنار، پرتو افکندن بر زوایای پرشمار قابل انتقاد موضوع، راهبرد میانه برون رفت از این معضل هم پیشنهاد شده: تشکیل دادگاه های اداری با مشارکت حداکثری نظام صنفی موسیقی در وزارت فرهنگ و صلاحیت فرجامی شعب دیوان عدالت اداری.