تاثیر برنامه مهارت‌های زندگی (خودآگاهی، مقابله با استرس، همدلی) بر اساس فرهنگ بومی بر شادکامی و تاب‌آوری زنان مطلقه

هدف: این پژوهش، با هدف تعیین اثربخشی برنامه مهارت های زندگی (خودآگاهی، مقابله با استرس، همدلی) بر اساس فرهنگ بومی بر شادکامی و تاب آوری زنان مطلقه انجام شد. روش: روش پژوهش کمی از نوع نیمه آزمایشی است. جامعه آماری شامل کلیه زنان مطلقه بین 30 تا 40 سال مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خدمات روان شناختی شهر کرمان در نیمه اول سال 1395 بود که از میان آن ها 30 نفر با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (15 نفره) جایگزین شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) و شادکامی آکسفورد (1989) استفاده شد. برنامه آموزشی طی 11 جلسه 90 دقیقه ای در گروه آزمایش اجرا و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت و نتایج با روش تحلیل کوواریانس موردتحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش مهارت های زندگی بر افزایش میزان شادکامی و تاب آوری گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل تاثیرگذار بوده است (0.01>p). نتیجه گیری: براساس نتایج می توان گفت که برنامه مهارت های زندگی (خودآگاهی، مقابله با استرس، همدلی) مبتنی بر فرهنگ بومی، برنامه مناسب و کارآمدی برای زنان مطلقه است و اجرای آن می تواند بر شادکامی و تاب آوری این افراد موثر باشد.

Validation and the Effectiveness of Life Skills Training (Self-awareness, Coping with Stress, Empathy) based on Native Culture on Happiness and Resilience of Divorced Women

Aim: The purpose of this study was to develop a life skills training based on native Iranian culture and to determine its effectiveness on the happiness and resilience of divorced women. Methods: The research method used was qualitative-quantitative. The statistical population for this research included all divorced women between the ages of 30 and 40 who referred to counseling and psychological services centers of city of Kerman in the first half of 1395 (Persian calendar), among whom 30 were selected thrgouh available sampling method and were randomly divided into two experimental and control groups (15 subjects each). To collect data, Conner and Davidson Resilience (2003) and Oxford Happiness (1989) Questionnaires were used. The training program was performed in 11 ninety-minute sessions  in the experimental group, and the control group was placed in the waiting list. The results were analyzed using covariance analysis. Results: The findings showed that the content validity ratio (CVR) was calculated based on the Lavoshe method for 10 experts (0/83), and the content validity index (CVI) based on the Waltz and Bassel methods for this number was 0/80, and based on comparing these values with the acceptable value of both indicators, the content validity of the program is acceptable. Also, the results showed that life skills training had an impact on increasing the happiness and resiliency of the experimental group compared to the control group (p<0/01). Conclusion: According to the results, life skills program (self-awareness, coping with stress, empathy) based on indigenous culture is an appropriate and effective program for divorced women and its implementation can affect the happiness and resiliency of these individuals.