اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر تحمل پریشانی و احساس گناه مادران دارای کودکان معلول جسمی حرکتی

هدف: هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت، بر تحمل پریشانی و احساس گناه مادران دارای کودکان معلول جسمی حرکتی بود. روش: این مطالعه از نظر روش‌شناختی جز طرح‌های نیمه تجربی از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی مادران دارای کودک معلول جسمی حرکتی بودند که فرزندانشان در مدارس استثنایی شهرستان سقز در سال تحصیلی 98-97 به تحصیل اشتغال داشتند. به این منظور، 24 نفر از مادران دارای کودک معلول جسمی حرکتی با روش نمونه‌گیری در دسترس از بین مدارس استثنایی انتخاب و با روش تصادفی به گروه‌های آزمایش و گواه گمارده شدند (هر گروه 12 نفر). مداخله درمانی به مدت 10 جلسه 75 دقیقه‌ای بر روی گروه آزمایش انجام گرفت و به گروه کنترل هیچ آموزشی ارائه نشد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، مقیاس تحمل پریشانی (dts) و آزمون عاطفه خودآگاه (tosca2) بود که در مرحله پیش‌آزمون و پس‌آزمون تکمیل شد. داده‌ها با روش آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان‌دهنده وجود تفاوت معنادار در گروه آزمایش و گواه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون بود (05/> p). بر اساس این یافته‌ها درمان متمرکز بر شفقت بر کاهش احساس گناه و افزایش تحمل پریشانی مادران دارای کودک معلول جسمیحرکتی اثرگذار است. نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش نشان داد که برنامه شفقت به خود از طریق فراهم کردن تجربیات مثبت، افزایش سازگاری با شرایط تنش‌زا و ابراز همدلی و هم‌دردی می‌تواند تحمل پریشانی را در افراد افزایش داده و سطح احساس گناه مادران دارای فرزند معلول را کاهش دهد.

The Effectiveness of Compassion-focused Therapy on Distress Tolerance and Guilt Feeling in Mothers with physical-motor Disabled Children

Aim: The purpose of this research was to determine the effectiveness of compassionfocused therapy on distress tolerance and feeling of guilt in mothers of children with physicalmotor disability. Methods: The quasiexperimental research method included pretest and posttest, with control group. The statistical population of this study consisted of all mothers of children with physical disability who had received education in special schools in city of Saqez during the Persian year of 1398. For this purpose, 24 mothers of physically disabled children were selected from the exceptional schools by convenient sampling method and randomly assigned to experimental and control groups (12 in each group). The experimental group received 10 sessions of intervention and no training was given to the control group. The instruments used in this study were the Distress Tolerance Scale (DTS) and the Test of SelfConscious Affect (TOSCA2), which were completed in the pretest and posttest phases. Data were analyzed using covariance analysis. Findings: The findings of this study indicated that there was a significant difference between the experimental and control groups in pretest and posttest in scores of distress tolerance and feeling of guilt. According to these findings, compassionfocused therapy is effective in decreasing feeling of guilt and increasing distress tolerance of mothers of children with physical disability. Conclusion: The results showed that selfcompassion, through providing positive experiences, increasing adaptation to stressful situations, and expressing empathy and sympathy can increase distress tolerance in individuals and reduce the level of guilt of mothers with children with disabilities.