رابطه سبک‌ دلبستگی با تعهد زناشویی با میانجی‌گری تمایزیافتگی خود و احساس گناه در دانشجویان زن متاهل شهر اهواز

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه سبکهای دلبستگی با تعهد زناشویی با میانجیگری تمایزیافتگیخود و احساس گناه در دانشجویان زن متاهل شهر اهواز بود. روش: این مطالعه یک پژوهش همبستگی بود، شرکتکنندگان در این پژوهش 211 نفر از دانشجویان زن متاهل شهر اهواز بودند که به روش نمونهگیری دردسترس انتخاب شدند. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش پرسشنامه شیوه‏های رفتاری (bsq)، پرسشنامه تعهد زناشویی (mcq)، پرسشنامه تمایزیافتگی خود (dsi)، و پرسشنامه عاطفه خودآگاه بودند. ارزیابی الگوی پیشنهادی با استفاده از روش تحلیل مسیر انجام گرفت. جهت آزمون روابط غیرمستقیم از روش بوت استراپ استفاده شد. یافتهها: نتایج نشان داد که از 16 مسیر مستقیم چهار مسیر سبک دلبستگی ایمن با تمایزیافتگی خود (115/=0p)، سبک دلبستگی ناایمن با احساس گناه (0.328=p)، احساس گناه با تعهد اخلاقی (430/=0p) و تمایزیافتگی خود با تعهد ساختاری (0.588=p) معنادار نشد. همچنین نتایج نشان داد که همه اثرات غیرمستقیم سبکهای دلبستگی (ایمن، ناایمن) و تعهد زناشویی با میانجیگری تمایزیافتگیخود و احساس گناه معنادارشدند (0.001=p). از سوی دیگر اثرات غیرمستقیم سبک دلبستگی ایمن و تعهد اخلاقی با میانجیگری احساس گناه (0.215=p) و اثرات غیرمستقیم دلبستگی ایمن (0.112=p) و ناایمن (0.224=p) با تعهد ساختاری با میانجیگری تمایزیافتگیخود معنادار نشدند. نتیجهگیری: سبک