تغییرات استخوانی ـ دندانی و بافت نرم صورت متعاقب درمان های ارتودنسی با یا بدون کشیدن دندان در افراد با ناهنجاری کلاس دو دسته یک

بیان مساله: یافته های گوناگون بررسی ها بر روی اثر کشیدن یا نکشیدن دندان ها در مال اکلوژن کلاس دو زیر گروه یک و اثر آن بر روی بافت نرم، بافت سخت و دندان ها، همواره مورد گفت و گو و اختلاف دیدگاه بوده است. بررسی تغییرات بافت نرم و تغییرات اسکلتی- دندانی در این مال اکلوژن می تواند به گونه ای مقایسه‌ای، زیبایی صورت را به دنبال انجام روش های گوناگون درمانی ارزیابی کند.هدف: هدف از انجام این پژوهش، بررسی مقایسه ای در ابعاد اسکلتی- دندانی و بافت نرم بیماران کلاس دو زیر گروه یک درمان شده با دو روش کشیدن و نکشیدن دندان، با بررسی پرتونگاری های پیش و پس از درمان است. مواد و روش: شمار80 بیمار 12 تا 17 ساله (40 نفر مرد و40 نفر زن) دارای مال اکلوژن کلاس دو زیر گروه یک با میانگین سنی 7/1±6/13 سال از میان 900 بیمار مراجعه کننده به مطب خصوصی برگزیده شدند. این بیماران در دو گروه، که با کشیدن و نکشیدن دندان درمان شده بودند،دسته بندی و با استفاده از دستگاه ثابت ارتودنسی (سیستم اج-وایز 22/0) و هدگیر در گروه درمان شده بدون کشیدن دندان، درمان گردیدند. شمار 28 لند مارک انتخاب و سی و شش معیار خطی و زاویه‌ای بافت اسکلتی-دندانی و بافت نرم در دو پلن عمودی و جلویی-پشتی انداره گیری شد. اطلاعات به دست آمده گردآوری و با استفاده از آزمون پیرسون (pearson rank correlation) و آزمون تی واکاوی شدند. p-value کمتر یا برابر 05/0 از نظر آماری معنادار به شمار آمد. یافته ها: تغییرات بافت اسکلتی در هر دو گروه یکسان و دندان های بالا و پایین در گروه کشیدن دندان، عقب تر رفته بود. لب بالا و پایین در افراد گروه کشیدن دندان نسبت به گروه بی کشیدن دندان، عقب تر رفته بود. در حالی که، لب پایین در افراد گروه بی کشیدن دندان، تغییری را نسبت به پیش از درمان نشان نداد. در میان عقب رفتن لب ها در گروه کشیدن و عقب رفتن ثنایاها، ارتباط و همبستگی ضعیفی وجود داشت.نتیجه گیری: یکسان بودن تحدب بافت سخت و نرم صورت پس از درمان در افراد هر دو گروه کشیدن و نکشیدن دندان و پایین بودن ضریب همبستگی میان عقب رفتن لب ها در گروه کشیدن و عقب رفتن ثنایاها نشان داد، که در صورت انتخاب روش درمانی درست، پروفایل به دست آمده در بیماران هر دو گروه همسان با یکدیگرخواهد بود و الزاماً، به دنبال عقب بردن ثنایاها، لب های بالا و پایین به یک نسبت عقب نمی‌روند.