مطالعۀ تطبیقی مفهوم التزام به شرط حداکثر تلاش متعارف در قراردادهای تجاری بین‌المللی

شرط حداکثر تلاش متعارف، ماحصل نوآوری در قراردادهای تجاری بین‌المللی است که به جهت تاثیر در تفسیر مفاد قراردادی و حصول نتیجۀ مطلوب، اهمیت ویژه‌ای دارد. این شرط در میان سایر شروط مشابه مانند شرط تلاش معقول، اقدامات مقتضی و مراقبت‌های لازم و کافی، بسیار اثرگذارتر جلوه می‌‌کند؛ چراکه متعهد می‌بایست تمامی توان و تخصص خود را در جهت انجام تعهد به‌کار گیرد. شرط حداکثر تلاش در نظام‌های کامن‌لا و سیویل‌لا دارای معانی متفاوت است. در حقوق نوشته، شرط حداکثر تلاش متعهد را ملزم می‌نماید تا هرچه که در توان دارد به‌منظور ایفای تعهداتش انجام دهد؛ حتی اگر صرف مقادیر نامحدود منابع موجب ضرر فاحش یا ورشکستگی وی گردد. اما درکشورهای تابع حقوق عرفی، این شرط دارای انعطاف بیشتری بوده، به معنای کوشش متعارف و متناسب با عرف است و لذا متعهد ملزم نیست برای اجرای تعهد، خود را از هستی ساقط کند. در حقوق ایران از چنین شرطی سخن به‌میان نیامده، ولی به تبعیت از حقوق نوشته و در قالب مفاهیم سنتیِ تعهد به وسیله و تعهد به نتیجه، پذیرش چنین شرطی قابل توجیه است.

comparative study the concept of the commitment to the best efforts ‎clause in international commercial contracts

the best effort (conventional maximum effort) clause is the result of innovation in international commercial contracts, which is of particular importance in order to influence the interpretation of the contractual provisions and achieve the desired result. this clause is seen to be more effective among other similar clauses such as the reasonable care clause, and due diligence, because the obligor must use all his ability and expertise to fulfill the obligation. the best effort clause has different meanings in common law and civil law systems. the best effort clause in the civil law obliges the obligor to do everything in his power to fulfill his obligations, even if spending unlimited amounts of resources will cause him loss or bankruptcy, but in countries subject to common law, this clause has it is more flexible and means a conventional and appropriate effort, and therefore the obligor is not obliged to cut himself off from existence to fulfill the obligation. there is no mention of such a clause in iranian law, but according to written laws and in the form of the traditional concept of commitment to means and results, accepting such a clause can be justified.