نابودسازی از طریق نقض امنیت انسانی

بین نابود‌سازی یا ریشه‌کن کردن  extermination)) به‌عنوان یکی از مصادیق جرایم علیه بشریت، به مفهوم ارتکاب عملی با هدف ازبین بردن جمعیتی خاص و نقض برخی از مصادیق ابعاد هفت‌گانۀ امنیت انسانی شاملِ امنیت اقتصادی، امنیت غذایی، امنیت بهداشت و سلامت، امنیت زیستمحیطی، امنیت شخصی، امنیت اجتماع و امنیت سیاسی، نوعی هم‌پوشانی و ارتباط قابل مشاهده است؛ به این معنا که بسیاری از اعمال ناقض امنیت انسانی می‌توانند به‌‌عنوان عنصر مادی جرم نابود‌سازی درنظر گرفته شوند. در نوشتار حاضر، پس از بررسی دقیق ماهیت هریک از دو مفهوم نابود‌سازی و امنیت انسانی، چنین نتیجه گرفته می‌شود که چنانچه اعمالی مانند اِعمال تحریم‌های اقتصادی علیه یک کشور، اقدام به ترویج کشت یک نوع محصول با مصرف آب در منطقه‌ای که با بحران آب روبرو است، تغییر غیرواقعی اولویت نظام سلامت یک کشور، ایجاد سد بر روی رودخانه‌های منتهی بر محل زندگی یک گروه، منحرف نمودن سیاست‌ها و برنامه‌های حفاظت محیط زیست یک گروه، ترویج ارزش تک‌فرزندی در میان یک گروه که همگی نقض امنیت انسانی محسوب می‌شوند، با هدف ازبین بردن آن گروه صورت پذیرفته باشد، این نقض امنیت انسانی را باید مصداقی از نابود‌سازی نیز قلمداد کرد و دیوان بین‌المللی کیفری را مرجع صالح به این جرم معرفی نمود.