رابطه دینداری و تاب‌آوری در دانش‌آموزان راهنمایی و دبیرستان شهر شیراز

هدف از انجام این پژوهش، بررسی رابطه دینداری و تاب‌آوری در دانش‌آموزان شهر شیراز بود. بدین منظور از میان کلیه دانش‌آموزان دختر و پسر دوره راهنمایی و دبیرستان شهر شیراز، 540 نفر (281 دختر و 259 پسر) به روش خوشه‌ای تصادفی انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه دینداری گلاک و استارک (1965) و مقیاس تاب‌آوری کونور و دیوید‌سون (2003) بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آماره‌های توصیفی و استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون قدم به قدم و آزمون تی مستقل) انجام شد. نتایج نشان داد همه ابعاد دینداری، رابطه مثبت و معنا‌داری با تاب‌آوری دانش‌آموزان دختر و پسر داشتند. با این حال تنها ابعاد پیامدی و عاطفی، پیش‌بین‌ معنا‌داری برای تاب‌آوری بودند. بعد عاطفی در دانش‌آموزان پسر و ابعاد عاطفی و پیامدی در دانش‌آموزان دختر، تنها پیش‌بین‌های معنا‌دار تاب‌آوری بودند. همچنین میانگین تاب‌آوری دانش‌آموزان پسر به‌طور معنا‌داری بالاتر از میانگین دانش‌آموزان دختر بود. یافته‌های پژوهش حاکی از آن بود که دینداری می‌تواند موجب ارتقا تاب‌آوری در دانش‌آموزان شود. بر این اساس پیشنهادهایی برای استفاده پژوهشگران و دست‌اندرکاران تعلیم و تربیت دینی ارایه شد.