نقش انگیزش و خودکارآمدی تحصیلی و رویکردهای مطالعه در پیشرفت ریاضی دانش‌آموزان رشته‌های علوم تجربی و ریاضی مقطع متوسطه شهر قاین

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش انگیزش تحصیلی (درونی و بیرونی)، خودکارآمدی تحصیلی و رویکردهای مطالعه‌(عمیق، سطحی و راهبردی)در پیشرفت ریاضی دانش‌آموزان است. بدین منظور پژوهش حاضر با روش همبستگی انجام شد و از میان 1232 دانش‌آموز پایه‌های دوم، سوم و چهارم رشته‌های ریاضی و علوم تجربی شهر قاین 310 دانش‌آموز(155 دختر، 155 پسر و144 دانش‌آموز ریاضی، 166 دانش‌آموز تجربی) به صورت تصادفی و با روش خوشه‌ای چند مرحله‌ای به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. به منظور جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه‌های انگیزش تحصیلی هارتر، خودکارآمدی تحصیلی مورگان- جینکز و رویکردهای مطالعه استفاده شد. اطلاعات مربوط به پیشرفت ریاضی‌(نمره ریاضی ترم قبل) نیز جمع‌آوری شد‌. اعتبار سازه‌ای این پرسشنامه‌ها به روش تحلیل عاملی با چرخش واریماکس انجام شد و ضرایب آلفای کرونباخ نشان از همسانی درونی مولّفه‌های آن‌ها داشت. داده‌ها با روش‌های آماری مدل‌یابی معادلات ساختاری و همبستگی تجزیه و تحلیل شدند‌. نتایج حاصل نشانه آن بود که خودکارآمدی تحصیلی و پس از آن انگیزش درونی بالاترین نقش را در پیشرفت ریاضی داشتند، به‌علاوه مقدار جالب توجهی از اثر خودکارآمدی و انگیزش درونی بر پیشرفت ریاضی با واسطه رویکردها به‌ویژه رویکرد عمیق انجام می‌شود.