شناسایی و نقد نسبیت‌گرایی در اخلاق مورد نظر نیچه با تاکید بر مفهوم منظر گرایی و دلالت‌های آن در تربیت اخلاقی

این مقاله در صدد است تا «نسبیت گرایی» را در اخلاق یکی از چالش های مهم تربیت اخلاقی در عصر حاضر بررسی کند و مساله را با توجه به نظریه منظرگرایی (پرسپکتیویسم) نیچه که مبتنی بر نفی «امر مطلق» و اصول ثابت و جهانی است به روش توصیفی-تحلیلی بررسی کند. طبق نتایج به دست آمده از این پژوهش بر خلاف اعتقاد گروهی از مفسرین، منظر گرایی عملا به نسبیت در اخلاق منجر می شود. تربیت «انسان برتر» فراتر از خوب و بد، غایت هدف اخلاقی نیچه می باشد که با خواست قدرت و در سایه مبارزه با ارزش های مطلق و خلق ارزش های جدید قابل دسترسی است. عدم ارائه الگوی اخلاقی نظام یافته، سودا گرایی(تخیلی) و تخیلی بودن اخلاق نیچه ای، اختراعی بودن، توجه نداشتن به مسائل نسبیت گرایی اخلاقی در عمل و عدم ارائه مکتب اخلاقی از طرف نیچه به عنوان موارد نقد درونی و بیرونی اخلاق نیچه ای برشمرده شده است.

a study and critique relation between nietzsches pespectivism and relativism in morality and its implications in moral education

abstract this article seeks to consider &relativism& in nietzsche’s ethic which is one of the major challenges of moral education. researchers are searching for relativistic in nietzsche’s thought, especially the theory of perspectivism, specify whether perspectivism based on the rejection of &the absolute& constant an universal principles٫ will lead to relativism in ethics or not، with critical study. the results of this study concluded that nietzsche is not with to the traditional meaning and holds to the principles that are fixed acceptable in all perspectives. &superior man& training beyond good and evil, is the ultimate moral purpose of nietzsche that with the will to power and rejection of the absolute values and creation of the new values is available. the lack of to provide moral example, abstractive nietzschean ethics, inventive, noncompliance of moral relativism with the practical consequences and lack of moral doctrine of nietzsche. key words: prescriptivism, moral relativism, nietzsche, moral education,critique