رابطه‌ی شیوه‌های فرزندپروری والدین با انگیزش پیشرفت تحصیلی در دانش‌آموزان دختر

هدف ‌از این پژوهش مقایسه‌ی ارتباط شیوه‌های فرزندپروری والدین و انگیزش پیشرفت تحصیلی در مقاطع دبستان، دبیرستان دوره‌ی اول و دبیرستان دوره‌ی دوم بود. در این پژوهش جامعه‌ی آماری شامل کلیه‌ی دانش‌آموزان دختر شهر تهران بود که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای297 دانش‌آموز دختر به همراه مادرانشان انتخاب شدند. دانش‌آموزان به پرسشنامه‌ی انگیزش تحصیلی هارتر و مادران آنها به پرسشنامه‌ی شیوه‌های فرزندپروری بامریند پاسخ دادند. نتایج حاکی از آن بود که در مقطع دبستان، شیوه‌های فرزندپروری والدین نقش پیش‌بینی‌کننده‌ی معنی‌داری در انگیزش پیشرفت تحصیلی نداشت. در دبیرستان دوره‌ی اول، شیوه‌ی فرزندپروری مقتدرانه، نقش پیش‌بینی‌کننده‌ی معنی‌داری در انگیزش پیشرفت تحصیلی در بعد انگیزش درونی، و در دبیرستان دوره‌ی دوم شیوه‌ی فرزندپروری مستبدانه، نقش پیش‌بینی‌کننده‌ی معنی‌داری در انگیزش پیشرفت تحصیلی در بعد انگیزش بیرونی داشت. با توجه به مقدار p^2 در دبیرستان دوره‌ی اول، شیوه‌های فرزندپروری والدین، 9/6 درصد از واریانس انگیزش درونی را تبیین می‌کند. در دبیرستان دوره‌ی دوم، شیوه‌های فرزندپروری والدین، 17/6 درصد از واریانس انگیزش بیرونی را تبیین می‌کند.در کل، در این پژوهش، ارتباط شیوه های فرزندپروری با انگیزش پیشرفت تحصیلی در دوره های تحصیلی گوناگون، متفاوت ‌بود. این نتایج لزوم توجه بیشتر دست اندرکاران آموزش و پرورش، مدارس و به تبع آن والدین، به مقوله ی شیوه های فرزندپروری کارآمد و متناسب با دوره ی تحصیلی دانش آموز برای بهبود انگیزش تحصیلی آنان را نشان می دهد.