تاثیر اجرای برنامه مثبت اندیشی گروهی بر اضطراب و دلبستگی مادران نوزادان نارس بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان

زمینه و هدف: مادران دارای نوزاد نارس اضطراب بیش‌تری را نسبت به مادران دارای نوزاد ترم تجربه می‌کنند. با جدایی مادر از نوزاد، مهم ترین مولفه اثرگذار بر دلبستگی که تماس فیزیکی با نوزاد است، نیز مختل می شود. هدف این پژوهش تعیین تاثیر اجرای برنامه مثبت اندیشی گروهی بر اضطراب و دلبستگی مادران نوزادان نارس بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان بوده است.روش بررسی: این پژوهش از نوع کارآزمایی تصادفی است که در سال 1399 در شهر کرمانشاه انجام گرفته است. 72 نفر از مادران دارای نوزاد نارس بستری در بخش مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان‌های امام رضا (ع) و محمد کرمانشاهی به روش اختصاص تصادفی در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند. جهت جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه های اضطراب اسپیلبرگر و دلبستگی پس از تولد استفاده شد. داده های جمع آوری شده با کمک نرم‌افزار spss نسخه 16 و با استفاده از آزمون‌های آماری (anova و chi-square) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: مقایسه اضطراب آشکار قبل از مداخله (0.791=p) و بعد از مداخله (0.373=p) در دو گروه مداخله و کنترل نشان داد که دو گروه تفاوت معناداری با هم ندارند. مقایسه اضطراب پنهان قبل از مداخله (0.831=p) و بعد از مداخله (0.093=p) نیز نشان داد بین دو گروه تفاوت آماری معناداری وجود نداشته است. اما مقایسه میزان تغییرات تفاوت معناداری را نشان داد (0.025=p). در مورد دلبستگی، قبل از مداخله هیچ کدام از زیرمقیاس های دلبستگی در دو گروه تفاوت آماری معناداری نداشته است (0.05p) مشاهده شد.نتیجه‌گیری: با توجه به یافته های حاصل از پژوهش، اجرای برنامه مثبت اندیشی گروهی را به عنوان برنامه ای تکمیلی، در کنار مراقبت های معمول برای مادران نوزادان نارس به پرستاران و مسوولان بخش‌های مراقبت ویژه نوزادان توصیه می شود.

the effect of a group positive thinking program on anxiety and attachment in mothers with premature infants hospitalized in the neonatal intensive care unit

background & aim: mothers with premature babies are more likely to experience anxiety than mothers with full-term babies. the separation of the mother from the baby disrupts physical contact with the baby, which is the most important component affecting attachment. the aim of this study was to determine the effect of a group positive thinking program on anxiety and attachment in mothers with premature infants admitted to the neonatal intensive care unit.methods & materials: this study is a randomized clinical trial conducted in kermanshah in 2020. a total of 72 mothers with premature infants admitted to the neonatal intensive care unit of imam reza and mohammad kermanshahi hospitals were randomly assigned into two groups of control and intervention. the spielberger state trait anxiety inventory and postpartum attachment scale were used to collect the data. the collected data were analyzed using the spss software version 16 using statistical tests (anova and chi-square).results: there was no significant difference in the state anxiety levels before (p =0.791) and after the intervention (p =0.373) between the control and intervention groups. likewise, no statistically significant difference was observed in the latent anxiety levels before (p =0.831) and after the intervention (p =0.093) between the two groups but comparing the amount of changes showed a significant difference (p =0.025). regarding attachment, none of the attachment subscales had a statistically significant difference between the two groups before the intervention (p>0.05). after the intervention, a significant difference was observed in the scores of the subscales “lack of hostility and satisfaction with the interaction (p<0.05).conclusion: according to the findings of the study, the group positive thinking training is recommended to the nurses and managers of neonatal intensive care units as a complementary program, along with the routine care for mothers of premature infants.clinical trial registry: irct20210108049965n1