مقایسه اثر درمانی تمرینات حرکتی دوطرفه و یکطرفه بر عملکرد اندام فوقانی بیماران همی‌پلژی

زمینه: فعالیت‌های دوطرفه از روش‌های جدیدی است که در توانبخشی بیماران مبتلا به همی‌پلژی مطرح شده است. ولی در خصوص میزان کارایی آن اختلاف‌نظرهای فراوان و متناقضی وجود دارد. این مطالعه با هدف مقایسه اثر این تمرینات با تمرینات یکطرفه، که به‌صورت استاندارد و روتین در توانبخشی این بیماران کاربرد دارد، بر عملکرد حرکتی اندام فوقانی بیماران همی‌پلژی انجام گرفت.روش‌ها: در کارآزمایی بالینی حاضر، تعداد 23 فرد مبتلا به همی پلژی به روش در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه تمرینات یکطرفه (12 نفر) و دوطرفه (11 نفر) قرار گرفتند. دوره مداخله درمانی، 8 هفته و هر هفته 3 جلسه 1 ساعته بود. مداخله درمانی شامل 10 تمرین طراحی‌شده بر اساس دوره های بهبود عملکرد در رویکرد برانستروم بود که براساس فعالیت های روزمره زندگی بیماران طراحی گردید. شرکت کنندگان قبل و بعد از دریافت مداخلات، توسط آزمون حرکتی فول-میر (fmumfa) مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: تمرینات یکطرفه و دوطرفه در بهبود عملکرد اندام فوقانی بیماران همی پلژی موثر هستند) 001/0p=)، اما اختلاف معناداری بین دو گروه در بهبود عملکرد اندام فوقانی مشاهده نگردید )231/0p=).نتیجه گیری: با وجود تاثیر مثبت هر دو نوع تمرین در بهبود عملکرد اندام فوقانی افراد همی پلژیک، تمرینات دوطرفه تاثیر بیشتری در مقایسه با تمرینات یکطرفه ندارد.