اثربخشی رفتار درمانی گروهی و گروه درمانی شناختی- رفتاری بر میزان لغزش و ماندگاری در درمان بیماران وابسته به مواد افیونی تحت درمانMMT

زمینه: لغزش یکی از چالش‌های مهم در درمان وابستگی به مواد بوده که منجر به عود می‌گردد. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی رفتار درمانی گروهی و گروه درمانی شناختی- رفتاری بر میزان لغزش و ماندگاری در درمان بیماران وابسته به مواد افیونی تحت درمان mmt بود. روش‌ها: در یک طرح نیمه‌تجربی، از بین 108 نفر بیمار مرد مراجعه‌کننده به کلنیک دولتی درمان نگه‌دارنده با متادون شهرستان گناباد بر اساس ملاک‌های ورود به پژوهش 66 نفر انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند. دو گروه آزمایش طی 12 جلسه یک‌ساعته هفتگی تحت درمان گروهی قرار گرفتند. گروه کنترل فقط مداخلات انفرادی روتین کلنیک را دریافت نمود. آزمودنی‌ها با شاخص مصرف مواد افیونی (oti) و چک‌لیست میزان غیبت و لغزش، پیش از درمان، پس از درمان و پایان پیگیری 6 ماهه ارزیابی شدند. داده‌ها با آزمون‌های تحلیل واریانس یک‌طرفه، t و خی دو تحلیل شد. یافته‌ها: هر دو رویکرد رفتار درمانی گروهی و گروه درمانی شناختی-رفتاری نسبت به مداخلات انفرادی روتین در کاهش میزان لغزش در مرحله پس از درمان (0001/0=p)، پس از 6 ماه پیگیری (001/0=p) و ماندگاری در درمان (0001/0=p)، موثرتر بود. همچنین گروه درمانی شناختی- رفتاری در مقایسه با رفتار درمانی گروهی در کاهش میزان لغزش (04/0=p) و ماندگاری در درمان به‌طور معناداری تاثیر بیشتری داشت (015/0=p). نتیجه‌گیری: به‌منظور اثربخشی بیشتر درمان mmt، همراه بودن آن با گروه درمانی شناختی رفتاری توصیه می‌شود.