تاثیر روش محدودیت درمانی تعدیل‌یافته بر تحمل وزن و باز کردن حفاظتی در کودکان فلج مغزی نیمه‌بدن

زمینه: محدودیت درمانی، مداخله‌ای است که با محدودیت در عملکرد اندام سالم، سبب افزایش به‌کارگیری اندام مبتلا می‌شود. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر روش محدودیت درمانی تعدیل‌یافته بر تحمل وزن و باز کردن حفاظتی در کودکان فلج نیمه‌بدن بود. روش‌ها: دراین مطالعه کارآزمایی بالینی، 21 کودک در دسترس به‌طورتصادفی تعادلی به دوگروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. تمرینات متداول کاردرمانی طی 6 هفته برای هر دو گروه به‌طور یکسان انجام شد و گروه مداخله روزانه به‌مدت 3 ساعت از روش محدودیت درمانی تعدیل‌یافته نیز استفاده کرد. به‌منظور ارزیابی تحمل وزن و بازکردن حفاظتی از آزمون کیفیت مهارت‌های اندام فوقانی و از آزمون‌های آماری کولموگروف- اسمیرنوف، آزمون دقیق فیشر، تی- مستقل و تی ‌زوجی جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده گردید. یافته‌ها: 11 کودک در گروه آزمایش (7 دختر و 4 پسر) با میانگین سنی 47/17±55/46 ماه و10 کودک در گروه شاهد (5 دختر و 5 پسر) با میانگین سنی 19/19±10/48 ماه مورد بررسی قرارگرفتند. تفاوت معناداری در مقایسه دو گروه قبل و بعد از شش هفته مشاهده نگردید (05/0p > ) و تنها در مقایسه دو گروه به‌صورت هر دو هفته، مقدار احتمال خرده مقیاس تحمل وزن 093/0p= بود ولی معناداری به‌صورت درون‌گروهی قبل و بعد از شش هفته در هر دو خرده مقیاس در هر دو گروه مداخله و کنترل مشاهده شد (004/0 p?).نتیجه‌گیری: محدودیت درمانی تعدیل‌یافته ممکن است بر تحمل وزن تاثیر داشته باشد اما بر بازکردن حفاظتی تاثیری ندارد.